GÜNAH KÜLLERİ. Genç adam, kendisini henüz fark etmemiş olan kızı izlerken kendisi de başka birileri tarafından izleniyordu ve bundan haberi yoktu. Hatta dört farklı evin kiremitle döşeli çatısından, her bir nişancının farklı bir organını nişan aldığı uzun namluların arasında hedef olarak durduğundan da... Geniş ve kaslı sırtına hedeflenen bir çift göz, menzilinde kıstırdığı avının dişlerinde hissetmek istediği nabzı kesmek için alestada bekliyordu. Tek bir işaret... Tek bir işaret gerekti, ahker yeşili gözlere sahip adamın ölmesini gerçekleştirmek için. Dört bir yandan silahlar patlayacak ve adamın delik deşik olmuş bedeni yere yığılacaktı. Fakat o işaret hiç gelmedi. K. ZİFİR ASBERAZ & VİZRAN YAKNEZİR ** Wattpad'de kullanılan ilk kitap adıdır. Çalındığı takdir de yasal yollara başvuracağım. Argo ve yetişkin içerik içerir. 8 NİSAN 2018.

Zaman bölündü. Zamana bölündük. Zaman küçüldü. Zamanla küçüldük. Ellerimize saatleri, dakikaları, saniyeleri aldık... Hayatlarımızın etrafındaki lahza, kuyruğunu bir kedi gibi ömrümüze doladı. Düne küstüm, bugün ile hiç barışmadım ve yarının yüzüne bakmadım. Zaman büyüdü. Zaman öldürdü. Ama lahza her zaman buradaydı. O, her zaman yanımdaydı. Düştüğümde, yürüdüğümde. Bazen küçük bir kız çocuğu olup, yastığımla odasının kapısını çaldığımda bile. O, lahzaydı. O, benim için, beni hiç bırakmayan küçük bir zaman parçasıydı ve her zaman yüreğime batacaktı. ** Not: kitabın eski adı LAHZA'dır. 30.01.19: #bale 2 05.09.19: #bale 1 Kapak tasarımı şahsıma aittir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Zihnimiz bazen geçmişin görüntülerini gözümüzün önüne öyle bir şekilde sürer ki kaçmaya çalıştığımız kendimiz değil, geçmişimiz olur. Koşarız, kaçmaya çalışırız. Ama... Geçmiş... Bizden her zaman bir adım daha öndedir. Gece, geçmişinden kaçıp karanlıkta boğuluyordu. Aytun ise Gece'yi geçmişinden kurtarmaya çalışıyordu. Ya gece aydınlanacaktı. Ya da geçmişin karanlığında ikisi de boğulacaktı "Ben hayal dünyasında gezinen bir deliyim." "Sen deli değilsin ve ben seni kurtaracağım." "Beni kurtaramazsın."

Elini kaldırdı ve ateşi kum gibi havaya saçtığında alevden bir çember etrafımızı sardı. ''Her şeyi ateşe vereceğim." dedi sakince. "İlk kıvılcım da sen olacaksın." •• Kapak tasarımı şahsıma aittir.

Meraklı biri olduğum, inkar edilemez bir gerçekti. Ben; tozlu kütüphane raflarının arasında nefes alan, okuduğu bir kitabı yahut cümleyi, satırı, paragrafı defalarca, ezberlercesine tekrardan okuyan. Kitabı okumayan aksine onunla nefes alan, onu yaşayan ve birkaç sayfaya, satırların arasına saklanan, kelimelerin gücüne bağlanan, kulaklığı takıp insanların sesini kısan, diğer herkes tarafından 'uzaylı' ilan edilen küçük bir fare, belki de bir yazar adayıyım. İnsansı varlıklara savaş açmış bir uzaylı olarak yazıyorum bunları; şimdiyi, geçmişi, hatta belki geleceği... Hayatıma yön veren iki kişi vardı, tüm bu süreçte; Biri siyah, Biri beyaz, Ben mi? Ben; arada kalmışlığın savaşçısı. BEN GRİ. ( 5 mayısta birinci bölüm yayınlandı. ) Wattpadde bu adı kullanan ilk hikayedir.