Hayallerimizden özgürlüğü adına vazgeçmiş. Gezip göreceği onca yer varken hayatı erteleyemezmiş. Bize olan inancı hiç bitmemiş de bizi sadece ertelemiş. Yedi yıl sonra tek açıklaması bunlardı ve ben bir merak uğruna gidip dinlemiştim. Ben bir belki uğruna mutluluğumu ertelemiştim. Acabaların, keşkelerin ardına sığınıp geceler boyu ağlamıştım. En kötüsü de başkalarının da kalbini kırmıştım. Toplamaya bir yerden başlamak lazımdı. Asansörle en üst kata çıktım ve sekreterini es geçip direk odasına girdim. Gözlerinden uyku akıyordu. Omuzları düşük bir halde bilgisayar ekranına bakarken beni görünce şaşkınca bakakaldı. Masanın yanındaki koltuğa gidip oturdum. Gözlerinin içine bakarak "HADİ BENİ İNANDIR." dedim. Çünkü buna ihtiyacım var...

Evet arkadaşlar, merhaba. Ben Yağmur ve en sevdiğim mevsim yaz. Bir radyoda gece yayını yapıyorum. Herkes uyurken ben sessizce şarkılar açıyorum ve geceyi sahiplenenlerle konuşuyoruz. Aslında bu halde de çok mutluyduk; ta ki bir gece delice bir karar verene kadar. "O adam bize gelmiyorsa biz o adamı bulalım arkadaşlar." dedim ve kaşına, gözüne dahi bizim karar verdiğimiz birini hayal ettik. Hayır, hayal ettik, masumcaydı arkadaşlar, biz o adamı bulduk da. Ama... Hadi size ufak bir sır vereyim. Ben o adamı zaten tanıyordum. Herkes yeni biri sanıyorken o hep vardı benim için. Yani dinleyicilerimi bir anlamda ben yönlendirdim ama kimse fark etmedi. İşte olaylar burada karışıyor çünkü ben avcı olduğumu düşünürken bir ava dönüştüm ve kendi oyunumda yenildim. Şah ve mat... Tam pes edip beyaz bayrağı kaldıracakken savaşı yeniden başlattım çünkü Burak Taylan av olmak için fazla ısrarcıydı.