01.06.17* Romantizm #36 * Aşk, edep ile güzeldir... ***** Uzun yıllardır sürüp giden bir arkadaşlık. Bu arkadaşlığın içinde büyüyen masum bir sevda kuşu ve bu sevda kuşunu yüreğine konduramayan bir adam... **** -Hani beni çok seviyordun ne o pes mi ettin yoksa? dedi genç adam yüzündeki alaylı gülümsemeyle. ancak duyacaklarından dolayı içinde oluşan endişe onu tedirgin ediyordu. Genç kız, adamın yüzündeki ifadeyle hayal kırıklığına uğrasa da belli etmedi. O da karşısındaki ukala tavırlı adama gülümseyerek kalbinden geçenleri dile getirdi; -Ben.. Seni sevmekten değil, sana bunu söylemekten vazgeçtim. Bunu söylediğinde adamın yüzünde oluşan şaşkın ifadeyle gülümsedi. Sonrasında arkasını dönüp yürümeye başladığı anda ise gözünden bir damla yaş süzüldü. 'Yapacak bir şey yok' diye geçirdi içinden. Yüreği onu seçmişti bir kere, bu sevgiyi hak etsin ya da etmesin... ****

Nereye kaçarsan kaç, aşk seni bulduğunda sobelenirsin... ♥ *** -Doğruluk mu? yoksa cesaret mi kıvırcık? -Cesaret olsun bu seferlik. Hem en fazla ne yaptırabilirsin ki? diye cevap verdi genç kız meydan okuyan bakışlarını karşısındaki adamın bakışlarına dikerek. Çarpık gülüşünü yüzüne yerleştirip elindeki şişeyi tekrar masanın ortasına koydu genç adam. Hemen sonra bakışlarını genç kıza çevirip, -Cesaret illa fiilen yapılan bir şey değildir. Korkma Sev, dedi ve şişeyi çevirdi.

Bir mahalle düşünün, sabah kaldırımlarında güneş ışıklarının dans ettiği... Evlerinin çatılarıda kedilerin kuşları kovaladığı... Sabah evinden çıkan herkesin birbirine selam vermeden geçmediği... Dükkanının kepengini duasız açmayan esnafı... Sek sek çizip oynayan, ip atlayan, boş arsalarında top peşinde koşturan, misket yuvarlayan çocukların doldurduğu sokakları olan... Kapısının önüne hasır serip oturan teyzelerin çekirdek çıtladığı... Genç erkeklerin başının yerde gezdiği, gönüllerinde yazılandan başkasına gözlerini değdirmediği... Kızların gözlerinin köşe başlarında kaldığı, bir köşeden sevdiği çıkacak diye saatlerce balkonda oturduğu... Kısacası sıcacık, sevgi dolu, cıvıl cıvıl bir mahalle hikayesi... Burası Saadet mahallesi... Evet evet hepimizin bildiği sıradan bir mahalle. Ama bizim mahallemizi diğerlerinden ayıran, çıkmaz olması. Doğru duydunuz. Saadet mahallesinin, çıkmaz bir sokağının sakinleriyiz biz. Belki de bu yüzdendir buraya Saadet Çıkmazı denilmesi. Çünkü buraya bir kez girip buranın havasını soluyan, çekip gitse bile, birgün mutlaka geri döner. Burası Saadet Çıkmazı... Aşkı büyük yüreklerin, Ağır abi tavırların, ellerinde tesbih racon bilenlerin, nicelerinin kulaklarını şenlendiren Orhan Baba'nın nağmelerinin dört bir köşede çınladığı bir mahalle... Okumaya hazır mısınız?

Bir avuç kimsesiz çocuğu, bir mahalle saklamıştı her türlü tehlikeden. Yıllar önce dostunu kaybeden Kurtaran, nihayet mahallesine dönmüştür. Ancak hiçbir şey giderken bıraktığı gibi değildir. Özellikle de sevdaya olan inancı ve yüreği... Geride bıraktığı dostlarından bir aile kurmaya ve hayata yeniden tutunmaya çalışırken, kaçtığı bu mahallede aslında hayatını değiştirecek kadınla tanışır. Birbirlerine düşman olan ama birbirini deli gibi seven iki insan... Kocaman bir dost ailesi... Küçücük bir mahalle... Kaynayan dedikodu kazanları... Yoksulluğun kıyısında yeşeren hayatlar... Bizden, içimizden bir hikâye...

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.

Aydos; ayrılmaz dostlukların mahallesi, masumane aşkların yeriydi. Kimi kirli geçmişleriyle yüzleşir, kimi de geleceğe sisli bir yelken açardı. Her semtin bir delikanlısı olurdu; her mahallenin bir ağır abisi. Bu mahallenin de ağır abisi Hızır Ali idi. Geçmişi karanlık, geleceği sisliydi. Hayattan beklediği pek çok şeyi kazanmış, bir anda kaybetmiş olan adamın tek tutunacağı dalı atan kalbiydi. Kalbinde ise kocaman bir yangın yanmış, geriye paslı küller kalmıştı. Hızır Ali ne külleri üfleyebilmiş; ne de yeniden yakabilecek birini tanıyabilmişti. Bu kalbi de birine kaptırdığında geriye ne kalacaktı? Ya da o kalbe geçmişinden başka ne sığdırabilirdi ki? Küçük bir kızı kalbine sığdırmaya da gücü var mıydı? Peki ya o küçük kızın küllerden yangın çıkarmaya gücü? "Sevda dedikleri; bir kalpte yanmak değil midir? O kalpte küllerinden yeniden doğmak..." |19.04.2016|

WATTYS 2017 KAZANANI✓✓ "Nefrete KURBAN Edilmiş Bir Aşk, Sizce Galip Gelebilir Mi?" Bir tarafta Toprak'a doğrultulmuş bir silah diğer tarafta ise Rüzgar ile evlenmek.... Bu nasıl bir ikilem. Bu nasıl bir çaresizlik. Korkuyorum , hem de çok fazla. Bir seçim yapmam gerekiyor ama biri diğerinden daha hafif değil. Biliyorum hangisini seçersem seçeyim yine yanacak olan benim. Biliyorum bu hikayenin tek kurbanı benim. Deniz bir karar vermek zorundaydı ve bunu acilen yapmalıydı.. Abisi Toprak için kendi hayallerinden kendi hayatından vazgeçebilecek miydi? Ne kadar korkarsa korksun fedakarlık sırası artık kendindeydi ve Deniz şeytanın inine bile bile girecekti... İntikam, nefret, gözyaşı ve bunlar altında ezilen bir AŞK... Her duyguyu iliklerinize kadar hissedebileceğiniz bir hikaye... "Acı" ya karşı dayanıklı değilseniz eğer bir sonraki sayfayı çevirmek sizin için kolay olmayacak ama yine de her sayfada "Umut" arayacaksınız....

Genç kız burnunu çekti ve ağlamamak için direndi. Onu neyin bu kadar üzdüğünü bilmiyordu. Onun farklı olduğunu sanmıştı. Diğer erkeklerin yaptığı gibi yarı sakat bir kızı görünce arkasına bakmadan kaçmamıştı. Kalmıştı. O kalmıştı. Zeynep kendini bu fikre alıştırmamaya çalışıyordu ama Efe onunla ilgileniyor, ona nazik davranıyordu. Yavaş yürümesini ya da yavaş konuşmasını hatta bazen konuşamamasını dert etmiyor gibi görünüyordu. Ama hepsi birer aldatıcı davranıştan ibaretti. Efe sadece ablası ve eniştesini kırmamak için ona ilgili davranmıştı.Zeynep'i asıl üzen şey, bunu gözüne sokmadıkça anlamamış olmasıydı. Ve şimdi Efe'nin arkadaşına söylediği sözler kulaklarında çınlıyor canını yakıyordu. "O sakat dostum," demişti. "Zaten pek de güzel değil. Vaktini harcamaya bile değmez. Ben de ablamlara onu kırmayacağıma söz verdiğim için onunla takılıyorum. Yoksa çok istediğimden değil yani." Zeynep istemeden kulak misafiri olduğu bu konuşmayı kendisi için bir işaret saymıştı. Bir daha hiçbir erkeğe, ona güvendiği kadar kolay güvenmeyecekti.Evet Zeynep sakattı, evet bazen kekeliyor konuşmakta güçlük çekiyordu ve evet, beş dakikalık yolu yirmi dakikada yürüdüğü doğruydu ama Zeynep asla çaresiz değildi.Efe'nin sahte ilgisine, onun o müthiş gülümsemesi ile kendisini büyülemesine ihtiyacı yoktu. Bu doğum günü partisine de neden gelmişti bilmiyordu. Tek istediği onunla zaman geçirebilmekti. Kabul etmek istemese de, Efe ona iyi geliyordu ama bundan sonra böyle bir şeye ihtiyaç duymayacaktı. Efe arkadaşı ile konuşurken, ağır hareketlerle geri döndü ve doğrudan çıkışa yöneldi. Bacakları titriyor, sinirden dişleri birbirine vuruyordu.Bacaklarına dolanan beyaz elbisesine bakarken gözyaşlarını daha fazla tutamadı.Bir de süslenmişti.Tek istediği şu sakat haliyle Efe'ye güzel görünmekti. Ne kadar aptaldı!

Sinan Tümer; başarılı, insanın içini eriten ses tonu ve kusursuz diksiyonu olan bir spor spikeridir. Yurt dışında çalıştığı kanalda Beşiktaş'ına laf ettiği için canlı yayına gelen konuğuna kafa atıp, istifa eder ve Türkiye'ye dönmeye karar verir. Bütün spor camiası şerefli davranışıyla onu bu dünyaya kabul etmeye hazırken; aynı şeyi abisi, yengesi ve yeğeninin bakıcısı başarabilecek miydi? Resmi instagram hesabımız; @vurduveaskwattpad ⚫⚪