Mürekkep Sokak

Kalbim artık nabız değil, çığlık atıyor. Ellerim üşüyen bir çocuğun elleri gibi kuru ve titrek. İçimdeki bağrışmalar dışarıya fısıltı. Kimse duymuyor, duyan anlamıyor. Anlamsız bir gülüş atıyorum etrafa. Bir timsahın gözyaşları kadar sahte, bir bebeğin zihni kadar boş. Ama sahte gülüşümle bile etrafa mutluluk saçıyoru...