Anama , cənnət incisi qardaşıma və həyatını vaxtsız itirən bütün körpələrə həsr olunur

Gece boyu izledim; Çadıra düşen gölgesini. Peçesini indirişini, Sigarayı yakışını.. Üfleyişini geceye.. Yer yer çadıra dönüp bakışını.. Nefes alıp verişini.. Gözlerinde hiç korku yoktu, deli cesareti okunuyordu yüzünün her köşesinden. Büyük kalabalıklarda dahi kaybolmayacak bir güce sahipti. Herkese göz gezdirirdiniz de onun duruşu dönüp tekrar bakmanıza neden olurdu. Bu farklılık gizlenemeyecek türdendi. Siyahlara bürünmesi gecede kaybolmasına yetmiyordu. Karanlıklar içinde bir karanlık, ama günden daha aydınlık.. [Gerçek kişi ve olaylarla bağlantısı yoktur. Tarihi bir değer taşımamaktadır ! Yazar Cadillac değil, at sürmek istediği için fi tarihini seçti. ] Tüm hakları saklıdır. ~31.12.2015~

Nefretin iliklere kadar ulaştığı yere, itiraz etmeden yürüyordu. "Ölmemi neden bu kadar çok istiyorsun? Ben sana hiçbir şey yapmamışken?" dedi. Gözleri buğulanmış korkudan titriyordu. "Basit." diye yanıtladı. Acımasızca bakan gözleri ona takılı kalmıştı. Genç kızın üzerine yürümeye başladığında kapattığı sandığı kitabın aslında ilk sayfasını açtığından haberdar değildi. "Çünkü varlığını hissettiğim her an aldığım nefesi zor veriyorum." dedi nefretle. -Serinin ilk kitabı basılı eser halindedir, ikinci kitabı buradan yayınlamaktayım.-

"Annem... Annem defalarca yalvarmıştı." dediği sırada sanki o güne gitmişcesine gözleri dalmıştı. Anımsadığı hatıralar canını öylesine yakıyordu ki. Öfke ve nefret dolu bakışlarını tekrar ayakta duran genç adama yönelterek konuştu. "KONUŞ DEDİM SANA! KONUŞ! NEDEN YAPTIN! NEDEN AÇTIN O KAPIYI! NEDEN ÖLDÜRDÜN TÜM AİLEMİ! NEDEN KENDİNDE GEBERMEDİN O GÜN!" dedi adeta haykırarak. Kendisine ısrarla cevap vermeyen adama daha da yaklaştı. "Seni ellerimle öldüreceğim. Sen o gün hiç kimseye acımadın. Ben de... Ben de sana acımayacağım! " Yerden doğrularak zorlukla kalkmaya çalıştı. Gözleri genç adamın belindeki silaha odaklanmıştı. Yiğit ne yapmaya çalıştığını anlamış olsa da engel olmadı. Belinden hızla çekilen silah şimdi genç kadının narin parmakları arasındaydı. Elleri titriyordu korkudan mı yoksa adama olan öfkesinden mi bilmiyordu. Nemli gözleri grimsi gözlerle buluştuğunda elindeki silahı yavaşça doğrulttu. Namlu şimdi tam Yiğit' i hedef almıştı. Eğer isteseydi o silahı elinden alabilirdi ama istemedi. Hayatını mahvetmekle kalmayıp daha da beter bir hale getirmişti. İçindeki nefret bir nebze olsa soğuyacaksa onu durdurmayacaktı. "Bana iki can borcun var! Bana tam tamına iki can borcun var! Birini kızımıza sayıyorum diğerini ise sen ödeyeceksin!" dedi ve tetiğe bastı. Küçük bir çocukken yapılan tek bir hata peşine milyonlarca pişmanlığı takıp adım adım geliyordu, genç adamın üzerine. DEMREN- Okun ucuna geçirilen sivri demir parçası. Hiç olmadığı kadar hızlıydı. Yayından çıktığı an saplanacağı bedenin hayatını değiştireceğinden habersizdi belki de.

They are just children. They are quarrelling, they are stubborn. They are in a game that has two rules. The game is cruel and they are attached to each other without even realising. And you reader with a daisy like soul; Are you prepared to open the gates of this adventure? First book of "The Game is Over" May - October 2014

Ailesinin zoruyla sevgilisinden ayrılan Ecrin arkadaşının yanına gönderilir ve orada bir adamın kızına bakıcılık yaparken hayatı ummadığı şekilde değişir... Profilimdeki linkten Yasaklı Bahçe'ye ulaşabilirsiniz ❤︎

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Saniyenin onda biri olan bir dilimde gözlerimi ağır ağır kırptım. Hissetmiştim...Hissetmiştim ve bu aslında beklediğim bir durumdu.Saniyenin onda biri olan bir dilimde; acı vardı, intikam hırsı vardı, kaybetmenin eşiğinde olmanın verdiği öfke vardı... Kulaklarım; yıllardır ismini her telaffuz ettiğimde, dilime, kalbime vurulan prangalara şahit olmuştu. Her bir zerrem şahitti... Karanlık... Karanlık; bu sefer tarif olmayan bir şefkatle beni kolları arasına almıştı. Gözlerimi araladım. Asla unutamayacağım keskin bakışlarında parıldayan endişe, kalbimin acıyla burkulmasına sebep olmuştu. Fiziksel acı canımı yakmıyor aksine, ruhumun savaştığı ve yenildiği acılar daha ağır basıyordu. Yutkunmaya çalıştım. Boğazımdaki yumru her geçen saniye büyüdükçe büyüyor, sağ karın boşluğumda hissettiğim müthiş acı nefes almamı zorlaştırıyordu. Ona rağmen dudaklarımı kıpırdatmaya çalıştım. Dudaklarımdan dökülen iki hece; ''Benim...Hi-lal'' demek olmuştu. Hayranlıkla,izlemeye doyamadığım sert çehresi ve aşina olduğum çatık kaşları, gözlerinde parıldayan endişesinin önüne geçmişti. Ciğerlerimi zorlayarak yarım sayılabilecek bir nefesi daha çekmem ile sağ tarafımdaki acı inlememe sebep olmuş dilimi damağımı kurutmuştu. Tanıdık ama bir o kadar da uzak. - "Burada sana ait bir şeyler var."

Sen benim tüm zerrelerime işleyen, kayıp yanım. Zindanın arasından sızan umut ışığım. Kavurucu sıcakta ki, gölgem. Hayallerin yok oluşunun ortasındaki diriliş. Kötülükten çıkabilecek tek iyilik. Senin masumluğun, kirli bedenimi ayakta tutacak. Varlığın umut bahşedecek, pervasızca yaşayan karanlık ruhuma. Soğuk dokunuşlara indirgenecek, sıcak minik bedenin. İyiliğin, kötülüğe zincir vuracak hassas noktasından. Kahverenginin koyu cazip tonu, ebediyen mühürlenecek. Zeytin gözler, tutsaklığın ihlalini benimseyecek. Ve sigara dumanı; parmaklıklar arkasında hapis kalmanın ilkini yaşayarak, saygınca selamlayacak kendi arafını. 1 Haziran - 2015