Bana nazik yalanlar söyle Usulca kır kalbimi Pişmanlık kekremsi, kurak bir tat bırakır kursakta Kaybolursan diye ezberle bıraktığın izleri Düştüğümüz karanlıkta yaralarımdan tanı beni Eftalya Gürel; fazla kiloları, başarısız akademik kariyeri ve kötü sosyal ilişkileriyle başarı basamaklarını hızla çıkan dünyaca ünlü keman virtüözü kız kardeşinin aksine ailesinin ayrık otu olarak yaşamını sürdürmektedir. Yarı zamanlı çalıştığı gazetenin bünyesinde haber yapmak için gittiği özel bir davette farkında olmadan kötü kurdun inine girer. Ortadoğunun en tehlikeli tetikçilerinden birisi olan 'Kesik' hatasız çalışmasını öngörülemez tehditlerle titizlikle ilgilenmesine borçludur. Ancak avlamak için peşine düştüğü kızın fotoğraf makinesinde bir sonraki hedefinin resimlerini gördüğünde elindeki kuzunun sandığı kadar masum olmadığını anlar ve onu da sorgulamak için beraberinde götürür. "Beni öldürecek misin?" "Bugün değil." Derler ki; kaçtığımız her savaş bir gün suret kazanır ve en çekici kılıkta karşımıza çıkmaya başlarmış. Hem birbirlerine hem de dışarıda patlak vermek üzere olan savaşa karşı dururken Ofelya'nın ortadan kaybolmasıyla Eftalya kendini geri dönülemez bir şekilde bu karanlık dünyaya kötü kurdun elini tutarak girerken bulur. "Güzellik beyhudedir Eftalya. Ona nasıl baktığına, nasıl algıladığına göre değişir. Sendeyse başka bir şey var; aradığımın farkında bile olmadığım bir şey.." 'İfade edilmemiş duygular asla ölmez, sadece diri diri gömülür ve sonradan daha korkunç şekillerde tezahür ederler.'

"Yarısı benim, yarısı senin." Ellerini kaldırdı. "Bir sorum olacak, eğer evin sana ait olan tarafına geçersem ne olur?" "Kafanı klozete sokar ve evi ateşe veririm." @lineofsight her şey senin için

'Wattys 2019 Fantastik kategorisi kazananı' (Baş Şeytan Serisi'nin ilk hikayesidir.) Şeytanlar, doğumlarından önce belki diğer tarafı seçerler diye içlerine erişmiş küçük iyilikle bazı zamanlar merhamet ederlerdi ama bu eylemleri ateşle sırtlarına kazınırdı. Onlar için merhamet en büyük günahtı; yine de her şeytanın teninde bir pişmanlığı bulunurdu. Alanzo Balaam'ın ise hiç izi yoktu. Kapak Tasarım: @Draculessa

"Çoğu insan onun gibi birini ister." Gözlerimi ona çevirdim. Bakışlarında gördüğüm şey beni kuşkuya düşürüyordu. Onunda istediği buydu. "Nasıl?" "Karanlık." dedi ona has ses tonuyla. Sanki sahip olduğu koleksiyonundaki çok değerli bir parçayı anlatıyor gibiydi. Bu adamda da tıpki ondaki gibi rahatsız edici bir hava vardı. "Karanlık ve yakıcı." dedi serçe parmağındaki büyük ve en az kendisi kadar ihtişamlı yüzüğüyle oynarken. "Karanlık," dedim bakışlarımı gözlerine sahiplerken. "Her zaman ölüm getirir." Suratındaki çizgiler derin boşluklar oluşturuncuya dek güldü. Oturduğumuz yuvarlak masada bana doğru ne kadar mümkünse o kadar eğildi. Bundan rahatsız olmam gerekiyordu ancak olmamıştım. "Siyah," dedi sanki sesi etraftaki tüm sesleri susturmuştu. "Tüm kusurları kapatır, küçük kızım."

Her acı günü, her çektiği işkence, her çaresizliği bedenine, tenine ve bakışlarına işlenmiş fırtına gözlü bir adam.Sizi yakıp yıkan, her hücrenizi geri döndürülemez parçalara ayıran dipsiz karanlığına rağmen nefesinizi kesecek, kalbinizi acıtacak kadar güzel biri.Yıllarca boş bir kabuk gibi yaşayan, intikamını, masumiyetini ve en önemlisi asla sahip olamadığı ruhunu arayan bir serseri. Ayaz Haznedar. "Şarkılara neden parça deniyor biliyor musun Safir? En ihtiyaç duyduğun anda eksik bir yanını tamamlayıveriyor bir tanesi çünkü. Sen yıldızların benim için yazdığı bir parçasın Safir, dünyamın karanlığına dayanamayıp beni terk eden ruhumun yerini doldurmak için bestelenmiş, dünyanın en güzel şarkısı." Ve bu ruhsuz serserinin kalbine dokunmayı başarabilen, Safir gözlü, kırık dökük bir melek. "Ve şimdi çal benim için Safir. Var olabilecek tüm sesler sussa bile sen, benim için çal...""

Kütüphanedeki kitaplarla ördüğü duvarları çöküktü, tıpkı bir cennet gibi çöküyordu. Piyanosunun tuşlarıyla döşediği yolları yarım yamalaktı, tıpkı ruhu gibi dökülüyordu. Refakatçılık ettiği kalbi henüz yirmisindeydi lâkin bir huzurevinde yatıyordu. Rapsodi Karaarslan, bir maça asının içindeki adrese düştüğünde bunun bir ölüm labirenti olduğundan habersizdi. Rapsodi Karaarslan, bir bahse kurban edilmiş olan Akrep Cebren'in avuçlarındaki ringe düştüğünde o ringde kalbini, en aslı ruhunu bırakacağından habersizdi. Haberler, uçan kuşlarla yayıldı. Bahisler, binbir gece masallarına döndü. Yumruklar, kumar masalarında bilardo topları gibi savruldu. Bir maça ası, cehennemin ateşiyle harlandı. Bir kupa kızı, şeytanın evlatlarına gebe düştü. Cennet çöktü. Dinle, bu cennetin çöküşü... Bu, cennet çöküğü. Q 11 NİSAN 2015

Bir cehennem olsaydım, iffetim senin cennetin olurdu. - KALENDER SÜVEYDA

İblislerin başrol oynadığı geçmiş tiyatrosunun son perdesi; tek bir bakışla yerle bir oldu. Tüm zamanları acıyla haykırırken, kadın tek bir yaşına tutundu; göğsünü yıldızlara yasladı. Şeytan boynuzlarını gizleyen bir maskeyle sergilenen şimdinin ölü pandomiması; tek bir bakışla can buldu. Tüm zamanları diz çökmüş yalvarırken, adam sadece intikam fısıltılarını duydu; ellerine güneşi aldı. Kimsesizlik topraklarına ekilen günah tohumları göz yaşlarıyla sulandı; güneş yıldızları yakarken, kız kurtuluş için yokoluşu seçti. Geçmişe gebe gerçekler, geleceği doğuran yalanlar; hepsi gecenin sayesinde gizlendi. Ve bir şeb-i yelda vakti, Vuslatı bulan iki ruh, o geceye hapsedildi.

Evera Alfen. Ya da yalnızca Era. Ölümün soğuk nefesini ensemde hissedene dek etraftaki herkes kadar sıradan bir yaşam sürdüğünü zanneden o genç kızdım. Hayatta kalmak için tek kural vardı; ormandaki sınırlara adım atmayacaktım. Her şey öğretildiği gibiydi. Ta ki o lanet gece... Bir katil hayatımdaki en masum varlığı canice öldürene dek. Küçük kardeşimi benden alana dek. Bir şeylerin ters gittiğini fark edene dek. Kuşları unuttuğumu hatırlayana dek. Ve göğe baktım. Ben, ilk başkaldırandım.

Mavi bir kimlik kartının, ten rengine sahip bir kimlik kartına iskambil falı olup karışışını izleyen bir hayalete sahiptim. O hayaletin kimliğini mavi desteden ayırdım. İkinci el bir veziri şahlandıran duvarları zehir sardunyalı kalelere sahiptim. O kalenin duvarlarına ebatsız kareler çizdim. Üzerinde bir kar eldiveninin parmak izleri olan bir viski bardağındaki ucuz dudak izlerine sahipti. Dudak izlerine eteralar damlatıp dudaklarımı uyuşturdum ve adli tıptaki delillerin cinayet süsü oldum. Trendeki her kabine kırık yelkovanlar ve akrepler diken, gözleri bozuk bir şeytana aitti. Kırık yelkovanları ve akrepleri damar yollarına şeytanın vebali ile bir de ben diktim. Gözleri duvardan, kulakları bir gardiyanın koleksiyonundan, dili bıçak kesiklerinden ve kalbi demir parmaklıklardan yüzsüz bir kuklaya sahiptik. Onu bitkisel hayata bağlayıp kalbinin demir parmaklıklarından bir serum elde ettik. Serum, iki ayrı şeytanın kanı ile doldu. Farklı iki kan grubu birbirlerini kabul etmedi. Biri öldü, diğeri bitkisel hayata bağlı kaldı ve bir vebal daha işlendi. Bir vebal işledim. Vebal'in kendisi bendim. Q 22 EKİM 2017