"Adinin tekisin!" Hırsla yumruk yaptığım elimi göğsüne vurdum. Canını acıtamayacağımı bilsem de ona vurmak istiyordum. Elimi havaya kaldırarak bir kez daha göğsüne indirdim. Orada öylece ona vururken beni engellemek için hiçbir şey yapmadı. "Seni affetmeyeceğim!" diye bağırdım acı dolu bir sesle. Yaşadığım ızdırap kor bir ateş gibi içimi yakarken haykırışım dudaklarımdan dökülüyordu. Ona vururken hiçbir şey yapamayan adam uzanıp gözlerimden dökülen birkaç damla yaşı silmeye çalıştığında geriye çekildim. "Seni affetmeyeceğim Arın!" Elimi yanağıma götürerek canımı yakacak kadar sert bir şekilde gözyaşlarımı sildim. "Dünya tersine dahi dönse yemin ederim ki seni affetmeyeceğim!"

♥ Gözleri miydi insanın kaderini belirleyen? Kapkaranlık gözlerinden sebep miydi bu acı dolu hayat? Gece gözlerine okyanuslar kuran bir kadın mı aydınlatacaktı dünyasını? Ondan sonra mı kurtulacaktı ömrünün karasından? Sevdiği kadından uzak, sevilmeyi hiç bilmemiş dilsiz bir yürek, Sevdiğini kabul edememiş, okyanusları yaşlarla bezenmiş pişman bir kadın... Onların aşkı acı dolu... Onların aşkı hüzün... Sevdasına geç kalmış bir kadın. Gece gözlerinde tüm acılarını saklayan, aşka korkak bir adam... Onların sonu da mutlu olacak mı? ♥ Çaresizdi. Ne yapacağını, ona nasıl yaklaşacağını, nasıl yanında kalmaya ikna edeceğini bilmiyordu. Bildiği tek şey onu yanından ayıramayacağı, artık onsuz tek bir nefes dahi alamayacağıydı. ♥ Derken onun o karanlık, ruhunu ele geçiren gözleri belirdi ekranda, ardından günlerdir hasret olduğu, canını canından alan o boğuk seni doldu kulaklarına... ♥ Gözlerinden daha karanlık olamaz ya geçmişin... ♥ Detaylar için facebook sayfamızı takibe almayı unutmayın! (: https://www.facebook.com/MyRealAsliYilmaz

Yaşanan acıları, tek tek satırlara döken kaybolan bir ruhun kaleminden alınan bir parçadır bu hikaye. Aman dikkat edin, kendisi şuan çok uzaklarda... Bana giderken bıraktığı mektubun içindeki vasiyeti yerine getirmekle yükümlüyüm ben... Bu hikaye, bana vasiyeti bırakan kişiye, nNevah'a ve nNevah'ın kaybeden dostlarına ithaf edilmiştir. ❄ Doruk, elindeki kalemi masanın üstüne bırakırken masadan destek alarak ayağa kalktı. Kalem ile kağıdı görmeden çizdiği şekiller, onun zihnindeki karmaşayı çağrıştırıyordu. Yavaşça, hiçbir şeye çarpmamaya dikkat ederek, yatağına oturdu. En son üç yıl önce dünyayı görememeye başlamıştı. Bilgisayarı karıştırırken rastladığı bir radyo yayınına umutla bakarken, yayını dinlemeye koyuldu. Onun gibi görme engelli olan birinin, "Kimliği Kirletilmişler Mabedi" 'nden yaptığı çağrılara cevap vermek, onun için umut olmuştu. ❄♒ Hayran bir kurgu değildir. Pri Kaijin'in yapımıdır. Kendinisine tekrardan teşekür ederim.

'İki yarım, ancak bir araya gelirse bir bütün oluşturabilir.' Siyah veya beyaz değil, tonları farklı olsa da iki mavinin hikayesiydi bu. Aşık olmayı tüm benliğiyle isteyen bir kadının hikayesi...Benim hikayem. Onunla tanışana kadar mucizelere inanmazdım, peki ya siz mucizelere inanır mısınız?

"Biz her zaman farklıydık. Normal diye bir kavram bizim hayatımızda hiç var olmamıştı. Zıttık, birbirimizle uyuşmuyorduk. O siyahsa ben beyazdım. O karanlıksa ben aydınlıktım. O soğuk bir kış rüzgârıysa ben ılık bir yaz esintisiydim. Biz Ateş ve Su'yduk. Evrende bilinen en büyük zıtlıktık. Belki birlikte olmamız bile hataydı. Hiç yan yana gelmemeliydik. Ama kader, bizi bir araya getirmişti. Belki de bizi bir araya getiren sadece tesadüftü... Ateş benim bu dünyadaki cehennemimdi.'' "O, bu zamana kadar karşılaştığım en farklı, en tuhaf, en değişik insandı, çoğu zaman beni çileden çıkarsa da benim ufaklığımdı işte. Her şeyine her şeyimle değer verdiğim tek kızdı. O inatçı tavrı, beni sahiplenişi, benden bir türlü vazgeçmeyişi, ona yaptıklarıma rağmen hâlâ yüzüme bakıp beni sevebildiğini açık açık söylemesi ve daha sayabileceğim birçok neden varken Melisa'nın kalbimdeki yeri bambaşkaydı. Kelimelerle tarif edilmezdi. Onu ilk gördüğüm zaman nasıl sadece bir kız çocuğu diye içimden geçirdiysem, şimdi de sadece benim her şeyim diyordum. Çünkü öyle olmuştu. Öyle olmayı kendi masumluğuyla, kendi elleriyle başarmıştı. Melisa, benim bu dünyadaki cennetimdi.''

Karnınızdaki bebeği sizden almak isteseler ne yapardınız? Mutsuzluktan ölen bir kadının kızı olsanız, mutluluğa inanır mıydınız? Hüma; evlenme fikrine karşı, ancak anne olma isteğiyle yanıp tutuşan genç bir kadındır. Tek çaresi sperm bankasına başvurarak hamile kalmaktır. Ne var ki aniden ortaya çıkan biyolojik baba bütün planlarını altüst eder. Kartal ve Hüma'nın henüz cenin olan bir bebek uğruna yaşadıklarını bir solukta okuyacaksınız. "Uçmayı birlikte öğrenen kuşlar için gökyüzünün sınırı yoktur." Müptela Yayınları farkıyla raflarda. (İlk 15 bölüm yayında.)

Zeynep, babasını kaybettikten sonra annesini de kaybedince yetimhane günleri başlamıştı. Evlatlık gittiği ailede başına gelen olaylar onu bir kaçışa sürükledi. Her şeyden, belki de geçmişinden, belki de insanlardan kaçıyordu... Kılık değiştirip erkek olmuştu. İncecik, pamuk gibi yumuşak sesini bir erkek gibi kalınlaştıramayınca konuşmayı da bırakmış, insanlarla cebinde taşıdığı kağıtlara bir şeyler yazarak anlaşmaya çalışmıştı... O artık Dilsiz Selim'di... Kendi canına kıyıp annesine kavuşmak istedi ama intihar edenler cennete gidemezdi ki! Genç kız, bir ceset gibi ölümü beklerken Yusuf çıktı karşısına... Yoksa aşk mıydı kapısını çalan? Yalnızlığa elveda diyebilecek miydi? Hoş geldiniz Zeynep'in dünyasına. Kapıyı açın ve ilk bölümüyle birlikte Zeynep'in hikayesini izlemeye başlayın. (Bizi sosyal medyada takip edin; https://www.facebook.com/ElvedaYalnizlikRoman)

Benliğini bürüyen nefret, damarlarında akan kana karışırken, ölüm çığlıklarını andıran hüzünlü bir senfoniye uyum sağlayan, gözleri buğulu genç bir kadın... Ruhunun tuvalleri, göz yaşlarıyla defalarca yıkanmasına rağmen, halâ bir kar tanesini aratmayacak kadar bembeyaz. Onunla birlikte, bu uğursuz senfoniye ayak uyduran bir yabancı daha var. İhtirasla bütünleşmiş heybetli bir adam... Bal rengi gözlerinin derinliklerinde, tozlanmış acı bir geçmişten başka bir şey yok. Ve tam da şu anda, bu iki yabancının yollarının kesiştiği şu ıssız yerde, esen cılız bir rüzgar, içlerinde yeşeren son yaprağı da önüne katıp sürüklerken, şimdi onlar için mevsimlerden intikam.

Yaşadıkları enkaz gibi üzerine çökmüştü kızın. "Biliyor musunuz, ben bugün ilk defa içki içtim. Ama insanların neden içki içtiğini de çok net anladım. Sarhoş olunca daha cesur oluyorsun ve daha az düşünüyorsun. Bir de daha az acıyor." İnsan hayata kaç sıfır yenik başlayabilir ki? Ailesi bile ona gülmemiş iken, şans nasıl gülebilir? Bir insan ne kadar ezilebilir yaşadıklarının altında...