Birçok başlangıç vardır, kimisi ellerinde kitaplarla tanışır, kimisi yürürken çarpışır, kimisi ilk nefret eder birbirinden, kimisi ise ilk görüşte aşka kapılır. Benimki hiçbir kategoriye girmiyordu. Çünkü aramızda birkaç sokak değil, kilometreler vardı. Ama yine de önümde mesafeler beni engelleyemezdi.
İnsanlar hep mi böyleydi? Yoksa kendi hatalarını örtmek için mi böyle davranmayı mı tercih ediyorlar? Bakalım M'ars da işler nasıl yürüyor?
"Lal bir gece, Sabahsız bir pençenin içinde, Bir oluvermişiz."