Zəyif lampa ilə aydınlanmış, soyuq, rütubətli otaq, birdəki O və Mən. Sağ tərəfdə divara bərkidilmiş kameraya silahını sallayaraq, kinayəli bir tərzdə gülümsəyərək danışırdı: "Yəqin ki, görürsən? Bir azdan gözlərinin qarşısında 'dəyərlinin' beynini uçurdacağam, eyniylə sənin etdiyin kimi!" Görəsən, gözünü qırpmadan...
Belki bir az iç dünyamıza karışsak? Kalbimizde yaşadığımız sevgiyi, öfkeyi, acıyı, nefreti, aşkı, intikamı, heyecanı, mutluluğu kelimelere değil de, harflere döksek... Bazen, kendi duygularımızdan başka, İnsanların hiss etdiklerini yaşamağa çalışsak? Eğer bütün duyguları anlayıpta, kağıtlara döke biliyorsak bence biz...
Yıllar sonra Hayatını değişen sadece iki insan oldu! Bir tarafta gölgesiyle onu karanlığa hapsetmiş Siyah Adam... Diğerinde koyu kahverengi gözlerinde benliğini unutarak kaybolduğu Bay Ukala... Bu hikaye mutluluğu kaybetmiş Taçminin hikayesi, sonu unutulmayacak TAÇMİN KARA'nın hayat hikayesi... _...