Nereden bile bilirdi ki Erva, hayatının tek bir gecede bu kadar değişebileceğini. Biri söylese gülüp geçerdi. Bir anda kendini Barış denen adamın esiri olarak buldu. Babasının kumar borcu yüzünden kendisine bir mal gibi el koyuldu. İşte O gün hayatının başlangıcı olan adamla tanıştı. Batuhan Kılıç gözleri yeşilin en güzel tonu olmasına rağmen etrafta öfke saçarak gelmiş ve Erva'yı oradan kurtarmıştı. Bunun sebebi neydi? Neden onu oradan kurtarmıştı? Erva'ya Sana acıyorum diyordu. Ama erva gün geçtikce bu aşkın tek kelimesine inanmayan adama aşık olmuştu. Kadınlara zerre güvenmeyen bir adam Batuhan. Peki erva ne yapacaktı? Savaşmalı mıydı? Yoksa bu adamın aşkını kazanmalı mıydı? Bu hayatta hazır mıydı? Kirli ve pis işlere, her dakika canı tetikte yaşamaya katlanabilir miydi? Ya da kaçıp gitmek bir çare miydi? Barış erva'ya takıntılı durumdaydı. Batuhan'ın yanından ayrılsa onu anında bulurdu. Erva cehennem ve cennetin tam ortasında arafta kalmıştı. Adeta çıkış yolu yoktu. Erva uçurumun kenarındaydı.

Siz hiç kendinizi bir yaprak gibi hissettiniz mi? Gözlerimi kapatıp o gün olanları her hatırladığımda aynı hissi yaşıyorum. Rüzgârda iradem dışında savrulan bir yaprak gibiydim. Uzun süre boyunca sonunu hiç göremeden ve ne olacağını hiç bilemeden, hayatım yön değiştirip durdu. Sonra bir nehre düştüm ve yaşamım, o coşkun akışın yön vermesiyle devam etti. Yine seçimim dışında bir yolculuğa devam ediyordum ama en azından gittiğim yön belliydi. Akıntıyı karşı koyma isteğim ise cidden komikti. Bir yaprağın koskoca nehir karşısındaki şansı nedir ki? Belki de benim hayatla ilgili, herkesin kendi hayatında dönüm noktası dediği ilahî mesajım bu zor yolla gelmişti. Mesaj... Evet, her şey bir mesajla başlamıştı zaten. O gün gelen ve aptal bir gençlik heyecanıyla ardını hiç sorgulamadan cevapladığım bir mesaj... Kadir, kız arkadaşından gelen mesaj üzerine onun istediği yere gider ancak içine çekildiği şey beklediği gibi romantik bir buluşma olmayacaktır. Çünkü gittiği yerde onu bekleyen kişi sevgilisi değil Aslı'dır. Herkesin Deli Kız diye bildiği Aslı...

Ben Hazal Arıkan duyuyor musunuz beni? Deniz'in karanlık, kanatları kopmuş masal perisi Temmuz'um yeryüzüne sürülmüş tanrıçası. Bu dünyadan ben geçtim. ... Dudaklarımda Deniz'e armağan ettiğim veda türkülerimle. Ve arsız sürtüğün tekiyim anladınız mı? VE TEK BİR ŞEY İÇİN SÖZ VERDİM KENDİME. BU DÜNYADA İZ BIRAKMADAN GİTMEYECEĞİM!!

"Atlamak mı istiyorsun Kayla? O halde durma atla" gözlerimi dikmiş Ona bakıyordum. Gözlerinde gördüğüm neydi? Öfke mi? Hayır. Üzüntü mü? Hayır. Gözlerinde çaresizlik vardı. "Yolun sonuna geldik Pamir" dedim zoraki gülümseyerek. Yolun sonuydu demek ki. Elimi cebime attım. Sigara çıkarıp dudaklarımın arasına koydum. Titreyen ellerimle çakmağı çaktım ve sigaramı yaktım. O koyu lacivert gözleriyle beni süzüyordu. İstediğim tek şey bu sonsuzluğa atlamaktı.

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------