"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

Tanrı'nın mâbedinde, ağzı kül ocağı, ruhu cehennem doğuran bir rahim, o vakit derisi kavlanmış bir bedenin altından sudur eder canavarın kendisi. Göğüs kafesinde barınmaz kalp denen et parçası, kizbin sığ kuyularına ketmedildiğinde meknûn olan. Ehrimen! Ey Ehrimen, mevt-i hâildir, şevk-i intikâmın helâhil meyvelerine el sürmek, intikâm memnûdur, Tanrı adâleti sunacak lâkin sen yine bildiğini okursun. Bilirim, alâmet-î kıyâmettir yaratılışın. Lâkin, ey âteşin Tanrısı, Bûyahya'yla girdiğiniz bu ecel yarışına son ver, yahut tüm insanlığı katletmek adına bu kötülüğü sana yapanın kanından olan beni yok et. Kabûlün değilse bana da intikâm kadehinden ikrâm et. Cehennemin âteş bacaları tüterken gözlerinde. Ehrimen, Oh Ehrimen, karanlığın ve kötülüğün mutlak Tanrısı, fısıltılar cehenneminin küllerinden savrulur ağzıma. İçim alev alırken, kötülüğünün alevleri sırtıma sarılır. Günahkârlığımı beslerken ben, günahkâr ruhumu gölgele. Şeytân'ın meskeninde, Tanrım, kâtli gerçekleşecek tüm suç ortaklarının. Bir infâz kararının mührü kanla vurulduğunda, Tanrım, bu cihândan bir cehennem geçecek. Öyle aç, öyle öfkeli, öyle alev alev. Tanrım, bu cihânda bir kâtliam sergilendiğinde, dehr-i dûna kurulmuş bu sahneyi kan götürecek. Ehrimen, Ehrimen... Sana tapınan âteşîn, seni bile yakar, ölümümü ellerime ser. Ölümünü ellerimle seveceğim. ▪️ NOT: KARA CENNET adıyla yayımlanan ilk kitaptır, bu kitabın yayımdan kaldırıldığı dönemlerde KARA CENNET adı başkaları tarafından kullanılmış ve birden fazla bu isimle hikâye türemiştir. Şahsımın yazdığı ve üslûben bana âit olan tek kurgudur. Tüm hakları saklıdır. İLK YAYIMLANMA TARİHİ: 2015, MART 25. İKİNCİ YAYIMLANMA TARİHİ: 2016, HAZİRAN 5.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Veda Caddesi'nin devamıdır.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

"Sen bir tırtılsın" dedi bana. "...ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum." Ardından bir kez daha gülümsedi. Yemin ederim ki o gülümsemenin yerine bana bir tokat atmasını isterdim. Kelimelerin, acısına bulanıp gülümsemesinin altında sessiz sedasız ezilişini hissettim. Bilmediği bir şey vardı; ben, bilmediğimi sandığı o cümlenin devamını biliyordum, bunu onun satırlarında okumuştum. Sen bir tırtılsın, ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum... ve sonra kendi kanatların parçalayışını. Arsıl Alaz işte buydu, zihnimin dolunayı. Düşüncelerimi, her yanıma nüfuz eden karanlığın ıstırabından arındırıp ışığını avuçlarıma bırakan adam, o bunu hak etmiyor. Bense, kurak bir toprağa düşmüş küçük bir su damlasıyım. O toprağı yeşil vadilere dönüştüremem, dev bir nehrin çağlamasını sağlayamam. Düştüğüm toprak beni içine çekene kadar bir yanımı güneşin sıcağına feda edebilecek kadar güçlüyüm yalnızca. Yine de aldığım nefesin bile bir gün bana yabancı olacağını hatırlamak istemezdim. Helya ALAZ