"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise...
Belki de herşey unut dediğimiz yerdedir. Unutmak, umuttur geleceğe. Ve bir sabah karanlığa uyandım, artı hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı biliyordum, eskisi gibi sevmeyecek eskisi gibi sevilmeyecektim. Hatta saçlarımı dibine kadar kesip İstanbul'un Boğaz'ına bırakmalıydım. Ben bir kadın ne kadar sevebilir ki soru...
Onları öyle görmek güzeldi. Bu mutluluğu bozmaya hakkım yoktu. Zaten ben en zayıf halka, aralarına tesadüf eseri katılan... En iyisi artık gitmekti.
Siyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Ellerini kenara bıraktım, bir selamını ver şifa bulayım. Lokman hekim kısk...