Kendini mesleğine adamış hayatındaki zorlukları kenera bırakmış doktor BEREN ATEŞ Karanlığın efendisi yer altının korlulu rüyası adı duyulsa bile düşmanı titreten bir adam ARSLAN YALINOĞLU namı diğer ATEŞ

"Hurma ağacı." "Efendim?" "İsminizin anlamı diyorum, hurma ağacı." "Ah, evet.Babannem koymuş. Bana bıraktığı en büyük miras benim için.İsmimi çok seviyorum.Ama ailem ve arkadaşlarım Buğlem ismimi kullanır.Lina'yı kullanan sadece babannemdi onu da kaybettim malesef." "Başınız sağolsun.Güzel bir miras bırakmış size.Benim artık çıkmam lazım.Allah'a emanet olun." Not: Bu, ilk hikayem, ilk deneyimim, ilk heyecanım. Dolayısıyla çok acemiyim. Başka platformlarda, hatta bir kağıda dahi bir hikaye yazmadım daha önce. O yüzden sabırla okumanızı tavsiye ediyorum.

Aynadaki yansımama baktım. Terden saçlarım yüzüme yapışmıştı, Normalde beyaz olan yüzüm, bembeyaz kesilmişti. Her ne kadar güçlü olduğumu iddia etsem de zayıf duran yansımama daha fazla bakmadım. Musluğu açıp soğuk suyu yüzüme sertçe çarptım. Bir süre eğik bir şekilde yüzümden, saçımdan süzülen su damlacıklarının tezgahta son buluşunu bilinçsizce izledim. Bir damla iki damla üç, dört... İzlediğim nokta yavaş, yavaş bulanıklaşıyordu. Artık, tezgahı yada üzerine damlayan damlaları fark bile edemiyorum. Aklımdaki kahrolası sesler yine yükselmeye başladı. Kendimi heran yaşayabileceğim zihinsel patlamaya hazırlıyordum. "APTALSIN SEN, APTAL! " Zihnime dolan öfkeli ve nefret dolu, uğultular dolar gibi oldu. Sesleri kısabilecekmişim gibi şakaklarımı ovuşturdum. Tabiki bir yararı olmadı. Zihnimin, içerisinde ki sesler kim olduklarını bilmediğim bulanık yüzler gözümün önüne beliriyordu. "İŞE YARAMAZ, APTALIN TEKİSİN. HER ŞEY SENİN YÜZÜNDEN." Her şey kontrolum altında, endişelenecek bir şey yok! Bunlar gerçek değil... Bilincimi kaybetmemek için sürekli kendimi uyarıyordum ama zihnimdeki nefret ve kin dolu bağırışmaları susturmayı başaramıyordum. Sesler tekrardan yükselmeye başladığında başımı daha sert şekilde ovuşturdum. Dikili kaldığım aynanın karşısından ayrılıp yan tarafımdaki duvara doğru kendimi bıraktım, sırtım sert duvarla buluşup yavaşça aşağıya kaydı. Korkak, küçük bir kız çocuğundan farkım yoktu. Bu düşünce bende büyük bir kahkaha atma isteği oluşturmuştu. Boğazıma sert bir kahkaha emri gönderdim ama çıkan ses boğazımı yakan kuru öksürükten farksızdı. Başımı, dizlerime iyice yaslayıp gözümün önüne gelen karanlık siluetleri yok saymaya çalıştım,tanıyamadığım yüzler üstüme, üstüme geliyor iyice boğulup nefes almamı engel oluyorlar. "Siz gerçek değilsiniz!

Gelecek geçmişte saklıydı. Mavinin içinde siyah gizliydi. Suyun içinde ateş vardı. Ve o ateş, yakıp yıkmaya; kül etmeye geliyordu. Aydınlığın satırlarında haps olmuş ruh ve o ruhu, kurtarmaya gelen karanlık. Kötülüğün içine gizlenmiş iyilik. Cehennem karası gözlerde hayat, mavi okuyanusların içinde yaşam. Bu gelen karanlık ışıktan daha iyiyse? Cennet gözler, cehennemse? "Gözler ruhun aynasıdır ve ben gözlerine her baktığımda ruhunu görüyordum hem de tüm, çıplaklığıyla." İlk Yayınlanma tarihi 25.05.2015

Siyah Porsche'un hızı 200'ü bulmuşken 89. otoyolun batısındaki eski köprüye yöneltmişti. Sürücü koltuğundaki kadın, köprünün sonunda kendisini bekleyen tehlikenin farkındaydı ama girmekten başka seçeneği yoktu. Yaklaşık 250-300 metre arkasında, kendisini takip eden araçları aynadan kontrol ederken bir küfür savurup gaza daha da yüklendi. Onlardan çaldığı şey yüzünden baya sinirli olduklarını anlamak için dahi olmak gerekmiyordu zaten. Arabası köprüye girdiğinde son bir kez sırtındaki çantayı kontrol etti. Tam vadinin iki tarafını birbirine bağlayan köprünün ortasındaydı ki; bir tırın yolun diğer ucunu boylu boyuna kapatmaya başladığını gördü. Artık köprüden çıkış yoktu. Kapana kısılmış gibi görünüyordu. Bunu yüzündeki yarım gülümseme ile izleyen gözü kara sürücü başka çaresinin kalmadığını anladığı anda bir an bile tereddüt etmeden direksiyonu sola kırdı, köprü korkuluklarının olduğu tarafa. Eğer araçla gideceği yol kapatılırsa o zaman uçması gerekiyordu... Lordlar: Mafya değiller ama silahsız gezmezler. Yenilmezler ama çok şey kaybettiler Her şeyi bilirler ama size bildikleriniz unutturacaklar. ●Kendilerini beğenmişler ve siz onları daha çok beğeneceksiniz Öne Çıkanlar Listesinde (10.07.17-07.2018) *Myr Yayımlanma Tarihi: 11.11.16 Kapak Tasarımı: @noldungoya

Yaşadığı bir kaza sonucu hafızasını kaybeden Simay böyle bir acının altından kalkmak isterken geçmişte yaşadığı karanlığa ve acıya ışık tutacaktır. Belki de hayatında yaptığı tek hata geçmişini ve acı hatıraları hatırlamak olacaktır. Kazadan sonra geçmişteki hayatıyla bağı kopmasına rağmen aniden ortaya çıkan nişanlısıyla her şey yine sarpa sarmaya başlar. Simay'ın geçmişteki hayatına beraber ışık tutmak isterseniz okumaya devam edin. Tüm hakları saklıdır izinsiz hiçbir şekilde kopyalanıp kullanılamaz. #hikaye 04.01.2016 tarihinde yazılmaya başlanmıştır.

"Hadi anneciğim bir dilek tutun." diyerek üçüzlerimin gözlerinden okunan heyecanlarına ortak oldum. Biliyorum geçen yıl olduğu gibi bu yılda ortak bir dilek dileyecekler. Ellerini birleştirip pastanın mumlarını üflerlerken beni pişman edecek bir dilek dilediler. "Bir baba istiyoruz!" 🌹 "Sever misin beni?" Tekrar derin bir nefes alması ile başım tekrar göğsüyle yükseldi. Saçlarımın bir kısmı göğsünde harekete geçti, omuzuyla aynı hizaya gelen kulaklarımın arasına dolan nefesle derin bir nefes aldım. Bakışlarımı Duhan'a çevirince karşılaştığım görüntüyü hafızama altın harflerle kazıdım. Gök mavilerinin arasına karışan sigara dumanı, kirpiklerinin titreşmesine, mavilerinin buğulu gözükmesine neden olurken yutkunmakta zorluk çekiyordum. Aralık dudaklarından fısıltı gibi fırlayan dumanlar yükselişine devam ederken, harelerime Duhan'ı yazdığımı biliyordum. Dudaklarım heyecandan kururken ıslatmak için dilimi değdirmem, Duhan'ın bakışlarının dudaklarıma kaymasına sebep oldu. Sigaranın dumanı odanın içini doldururken, içimi yakıyordu. Dudaklarımı, dudaklarına katmak istiyordum. Harelerimi dudaklarına odaklayıp yüzlerimiz arasındaki mesafeyi daraltıp, bir nefeslik mesafede nefes almaya çalışıyordum. Yüzümü bir nefeslik mesafede bırakıp kollarımla Duhan'ın omzunu kavradıktan sonra ellerim omzundan keşfe çıkarken elinin arasındaki sigaraya ulaşıp parmaklarımın arasına aldım. "Severim. Hem de çok severim." 🌹 Yayınlanma tarihi: 24.11.2016 Tamamlanma tarihi: 02.02.2020 Wattpad de bu isimle yazılan ilk kitaptır. Genel kurgu #2 Romantizm #6

"Birbirimiz için yaratıldığımızı ne zaman kabul edeceksin?" "Asla! Sen ve ben... o kadar farklıyız ki!" "Ah evet evet biliyorum şu klişeler değil mi? Gündüz ve gece, siyah ve beyaz, ay ve güneş gibi bir sürü benzetme yapacaksın." "Hayır, öküz ve trene benzetecektim aslında!" * 2012'de kitap olarak yayınlanmış ve baskısı hemen tükenmiş olan 'Beni Buna Zorlama' artık wattpad'de! Zeynep ve Zorlu'ya, onların olaylı geçmişlerine bayılacaksınız!

Kızgındı. Öfke tüm bedenini sarmıştı. Kırmızı dudaklarını büzmüş, sarı saçları kuş yuvasına dönmüştü. İnce parmaklarını hışımla çantanın olduğu masaya çarpıp öne doğru eğildi. "Çocuklarım nerede?" diye öfke ile bağırdı. Hamza gözlerini genç kadının öfkeli yeşil gözlerine çevirdi. Sonra yavaş yavaş tüm yüzünde gezindi. Biraz aşağıya inip beyaz gömleğinden gözüken derin göğüs dekoltesinde takılı kaldı. Bu kadın Hamza'nın sonu olacaktı. Eski karısı... Çocuklarının annesi... Artık küçük düşmanıydı, küçük ve huysuz...