Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

Gördüğüm bir kabus olmasını dilerdim her şeyin. Kan ter içerisinde gözlerimi açtığımda kendime, bunun bir kabus olduğunu söyleyip kaldığım yerden devam etmek isterdim hayatıma. Fakat bugün yaşadığım ne varsa gerçekti. Geçmişimin, bugünümü harabeye çevirmesi kaçınılmaz bir gerçekti benim için. İntikam duygusunun esiri olan bir zihne doluşan, geçmişin tozlu sayfalarını aralayan, bana ölmeden cenneti de cehennemi de yaşatan kara bir lekeydi, beni onun ile buluşturan. Bir uçurumun kıyısında sallandırılan iki farklı bedenin, geçmişlerinin harmanlanmasıyla birleşmişti yollarımız. Acı dedikleri dindirilmesi mümkün olmayan duygunun esareti iken başladı bizim için her şey. İntikam, hırs, güç, öfke, dahil oldukları çembere yaka paça katmışlardı bizi de. Atılan her bir adım lehimize mi aleyhimize mi bilmeden yürüyorduk, karmaşık duyguların sokağında. Takılan her bir çelmede düşsek de kalkıp yolumuza devam ediyorduk. Çünkü acı içimizde derin bir uygarlık kurmuştu, kurtulamıyorduk... - Gölge serisinin ilk kitabıdır.

"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.'' Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da bir kolejde burs ayarlanmıştı. Kendine kalacak bir yer bulması gerekiyordu artık. Bir yandan da İstanbul'a geldiğinde etrafında ilgiyle dolaşan insanlar ve karşısında köle olacak bir beyaz atlı prens hayal ediyordu. Ancak ne yazık ki hayat masallardaki gibi değildi. Zaten "Bir varmış bir yokmuş" yerine "Lanet olsun!" ile başlayan bir masaldan ne beklenirdi ki? Masal, karşısına çıkan, sırlarla dolu, karanlık Rüzgar'ın gizemini çözmeye çalışırken kendini ona âşık buluverecekti. Bu kitap 2015 yılında Epsilon Yayınevi ile raflarda yerini aldı.

.

-TANITIM- "Hayır,tamam mı?Hayır!" dedi öfkeden daha da mavileşen gözleri ile.Bu Cameron ve Violet'in ilk kavgası değildi elbette ama en şiddetlisi denilebilirdi.Ortamın fazlasıyla gergin olmasına rağmen Violet onun o kusurlu ama kendisine göre kusursuz suratını inceliyordu... Cameron'ın sesi ile irkildi."Tamam,tamam" dedi Cameron,kendini sakinleştirmeye çalışır gibi.Gözlerindeki öfke hala oradaydı ama Violet'i ikna etmek için ses tonunu yumuşattı.Gözlerini,ona korkuyla bakan Violet'e çevirdi."Arabaya biniyorsun,doğru evine gidiyorsun ve beni bekliyorsun.Tamam mı?"İtiraz etmek için ağzını açan Violet'i susturdu."Bak bana birşey yapmayacaklar.Eminim ki sadece konuşmak için çağırmışlardır.Hem 1 ay daha dolmadı ki" dedi,umut veren bir sesle.Violet itiraz etmek istesede onu kafasıyla onayladı ve arabasına doğru ilerledi. Cameron'a son kez baktığından habersiz baktı ona korkuyla.Ardından arabasına bindi. Cameron ona tebessüm etti ardından o da arabasına bindi. Violet 2 metre kadar ilerledikten sonra bir motor sesi ardından patlama ve toz kümesi.Bu 1 saniyelik zaman Violet'in tüm hayatını değiştirdi ama o bunun farkındamıydı?

Bütün bölümler kaldırılmıştır. Yayımlanmış son nota bakarak sebebini öğrenebilirsiniz, teşekkürler. :)

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

.