Elis ve Hamza birbirlerine gece ve gündüz kadar zıt iken kalpleri birlikte atmaya başlamıştı. Elis kurallarla ve alışık olmadığı gelenekler ile dolu bir konağa gelin gelirken hayatını ve vazgeçtiklerini sorgulamaya başlayacaktı. Zira Hamza ile bir aile kurma hayaline ailesini geride bırakmak zorunda kalmıştı. Hamza ise yüklendiği sorumlulukların verdiği ağırlık ile sevdiği kadın arasında kalmıştı. Herkese ve her şeye rağmen onu yanına, evine getirmiş ve karısı yapmıştı. Yaşadıkları aşk onlara dünyadaki cenneti bahsetmişti fakat bu cennet gün geçtikçe hüzün kokmaya başlamıştı.

**Bazen birşeye sahip olduğumuzu sanırız. Ama yalnızca 'sanırız'** "Herşey yoluna girecek!" "..." "Herşeyi unutturacağım sana. Bütün yaşadığın o kötü zamanları" "..." "İnsanlar neleri unutuyor.. Sende bu yaşadıklarını unutacaksın!" "Unutmayacağımı ikimizde biliyoruz" "Unutmak zorundasın lanet olası! Unutacaksın!!!" ~Bu genç bir kızın direniş hikayesi değil, genç bir adamın yok oluş hikayesidir~

Bazen diller lal olur, tüm bilinenler bir sır olarak kalır. Geçmiş ise tozlu bir sandığa kaldırılarak her şey unutulur. Ya kalpler? Kalpten geçenleri de bu tozlu sandıkta unutmak mümkün müydü? ~ Kalpte yeri olmayanın gönülde yeri olur muydu hiç? Olmazdı... Olamazdı. Olmamıştı da. Ama anlatamadım, dinletemedim... Kendi sevdası uğruna benim sevdamı yok saydı. Bana bu gelinliğini giydirirken bir kefenden farkı olmadığını bile bile kabullendi. Sevda bu muydu? ~ Benim sevdam kimine göre hastalık, kimine göre saplantılı. En candan olanlarım bile karşımda bu sevdadan vazgeçmem için direttiler. Hep atladıkları bir şey vardı. Gönle gem vurulmuyordu. Bir ömür onun başka bir adama sevdalı olduğunu bilerek gönlümde bir gül yarası vardı artık.