"Hayatında her şey yolunda giden, denize aşık bir kız.. Yaşadıklarından sonra denizden korkarsa, ve sonra korktuğu denizin dalgasına aşık olursa..'' Hayatında her şey yolunda giderken, bir anda kendisini uçurumun kenarında bulan kızın hikayesi.. ♧3 Şubat 2017♧ Kapak: @bayaneglenceli Genç Kurgu İçinde 769/ 27.02.2017

"Alevlerin çıtırtısı, atılan çığlıklar, etrafa mermi saçan silahların sesleri, hepsi bir araya gelip kulaklarımdan içeri süzülüyordu. Fakat o an yaşanılan hiçbir şey benim umrumda değildi. Umrumda olan tek şey alevlerin benimle olan uyumlarıydı. Etrafımı saran alevler , tenimi yakmak yerine ait olduğum yerdeymişim gibi hissettiriyordu. Alevler tenime değdikçe ateşten güç aldığımı hissediyordum. Derin bir nefes aldım ve alevlerin benle olan danslarına eşlik ettim."

Yıldızlar denize yansıyorken fark etti. Sevmek hiç bu kadar acıtmamıştı. Anneleri küçükken ölen iki çocuk iki kader ortağı. Kız onu uzaktan sevdi , acı kahve gözlerine bakmaya doyamadı. Yıllar sonra fark edilmesi, yıllarca dışlanmasını umursamadan sadece onu sevdi , onda öğrendi sevgiyi , öğrendi aşkı . Küçük DENİZ YILDIZI...

Meğersem komşu çocukları hep zeki, çalışkan, terbiyeli olmuyormuş. En azından Lara'nın komşusu öyle değil. Bakalım bu 'Komşunun Oğlu' bizim saftirik Lara'nın başına ne işler açacak? Okumaya devam edin!

''Benim bir mucizeye ihtiyacım vardı ve hayat karşıma seni çıkardı.'' Umut, bizim aşkımızı güçlendiren en büyük şeydi. Elle tutulmaz, gözle görülmez ama kalbin en derinlerde hissedilir. Bunca zaman Kağan'ın sabrı olmasaydı nasıl yaşardım bilmiyordum. Hayatında ne kadar kötülük varsa ben yaşatmıştım. Hepsi benim yüzümdendi. Fakat bana olan sevgisinde bir gram azalma yoktu. Sadıktı. Her şeyimle seviyordu beni. Belalarımla, acımla, sevincimle... Kısacası yaptığım herşey onun için bir mutluluk sebebiydi. Bugüne kadar ne yaşattıysam, ne kadar acı çektirdiysem bin katını ben yaşamıştım. Onun gözlerinden akan her damla bana kor olarak yağmıştı. Şimdi onunlaydım. Herkese ve her şeye rağmen. Bizimkisi diğer aşklar gibi değildi. Basit bir adam ve kadın değildik. Çektiğimiz acılar kelimerlerle ifade edilemezdi. Sevdiğim adam ölümün pençesindeydi bir zamanlar. Hastaydı. Kanserdi. Ben yoktum. Kırmıştım, kırılmıştım. Zor zamanlarında bile destek olamamıştım. Acısına ortak olamamıştım. Yaptığım en büyük hatayda buydu zaten. Her daim yanımda olan adam düştüğünde elini tutup kaldıramamıştım. O kendi azmiyle ayaktaydı. Güçlüydü. O, benim öğretmenimdi. Bana hayatı, acıyı, aşkı, mutluluğu, sevinci ve az da olsa ölümü tattırmıştı. Ölümün soğuk nefesini ensemde hissetmiştim. Gözlerinde koyu kahverengi beni duygudan duyguya sürüklemiş, bazen acıma tuz basmış bazense sevincime ortak olmuştu. O, benim pusulamdı. Kendimden kaçıp kaybolduğumda yolumu gösterenimdi. Karanlık bir sokağa gireceğimde kolumdan tutup çeken, ateşe atlarken elimi sıkı sıkı tutup benimle gelenimdi. Geçmişimi kayıtsız şartsız kabul edenim, yaptığım her şeyin arkasında duranımdı. O, benim babamdı. Onca yıl hissetmediğim şefkati bana gösteren, sarıp sarmalayandı. Hatalarımı korkmadan, bağıra çağ

Serum ve sakinleştiricilerle kafa bulduğum monoton bir hastahane hayatım vardı benim yasaklarla süslenmiş Ta ki o güne kadar Her şey ufacık bir merakla başladı Bu merak duygusunun böyle garip ve alışık olmadığım bir duyguya dönüşebileceğini tahmin edemezdim

"Neden bana bunları yaşatıyorsun?"diye sordum. Yüzüme baktı. Galiba benim korktuğumu anlamış olacak ki sakin bir ses tonuyla konuşmaya başladı. "Hala anlamadınmı? Seni unutmaya çalışıyorum ama hep gözümün önüne geliyorsun. Gözlerimi kapatıyorum bu seferde sesin kulaklarımda oluyor. Eylül ben sana deli gibi aşığım anla artık beni. Senin için dünyayı yakarım ben." 07.11.2016

Yeniden...

.