Eğer sol tarafımda atan şeye engel olabilseydim, senden uzak dururdum.

Hayatıma tam doğum günümde giren bir hırsızım, benim tüm hayatımı o gece değiştirdi. Her şeyi yaşadım onunla, iyiliği, kötülüğü, acımasızlığı, çaresizliği... Ama en ağırı, ihanetti. O bana bir mektupla ihanet etti. Ben ise öldüm diyerek ona ihanet ettim. Herkes öldüğümü düşünürken, ben ölmemiştim. Ben, ölmedim. Ben, yaşıyorum. Ben, hayattayım. Ve Savaş'ın akıl hastanesine yatmasının sebebi, benim. - "Hiçbir beladan korkma," diye fısıldadı başımı omzuna koyarken. "Çünkü her zaman belanın yanındasın." HIRSIZ KİTABININ DEVAMIDIR. İLK ÖNCE İLK KİTABINI OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM.

2 yıl boyunca lisede ezik olarak çağırılmak? Dışlanmak? Sevdiği çocuk tarafından okulun önünde rezil edilmek? Bir kız bunları nasıl taşıyabilir? Bence artık değişim zamanı! Bir de edilmiş intikam yemini... Peki gerçekten Mertcan Karahan'ı pişman edebilecek miydi? Ya siyah vardı ya beyaz, benim hayatımda griye yer yoktu. Ya mutsuzdum ya umutsuz. Ya aydınlıktım ya da tam karanlıktım. İşte ben buydum ya vardım ya da hiç yoktum...

(Kitap düzenleneceği için bölümler kaldırıldı) Ankara her zaman gözümde hayallerimin şehriydi, şimdiyse ona pekte iyi gözlerle bakmıyordum doğrusu. Antalya'da hayatım çok daha sadeydi. Yalnızdım öncelikle, annem bile fark etmezdi bazen evin içinde beni. Hayaletten farkım yoktu. Ve hayatımdaki tek sorun en sevdiğim kitap serisinin bitmiş olmasıydı. Ankara'ysa benim için dönüm noktası olmuştu. Aslında '' İlk '' lerimin şehri de denebilir. İlk dostlarım, ilk aşkım, ilk öpücüğüm, ilk partim, ilk içkim, ilk düşmanım, hatta son olmasını umduğum ilk kaçırılmam. Antalya'daki halime bakıyorumda o zamanlar tüm bunlar başıma gelmiş olsa yerle bir olmuştum, yıkılmıştım şimdiye. Oysa şuan her darbeye rağmen ayaktaydım. Güçlenmiştim belki, büyümüştüm. O benim '' İlk'' lerimin baş rolüydü. Ona dair her şey hafızama kazınmıştı. Keşke kötü olanları silebilseydim. diye mırıldandı içimden bir ses. Ona hak verdim. En mutlu anlarım onunlaydı belki ama en mutsuz anlarımda onun yüzündendi. Sanki beni bir yandan öldürüyor bir yandan hayatta tutuyordu O. Bildiğim tek şeyse o olmadığında tamamen öleceğimdi.

Aşağıda neler olduğundan habersiz bir kız, Odasında, Dışarıda yağan yağmuru izliyor... Aşağıda kızın evinin eşyalarını çalan bir hırsız, Amacı çalıp gitmekti, Taki kız aşağıya inip onu görene kadar... - Yutkunup dilimle dudağımı ıslattım ve merdivenlerin olduğu yere doğru ilerleyip aşağıya bakmaya çalıştım. Ama sadece çalıştım. Çünkü merdivenlerden salon görünmüyordu. Bir kaç basamak inip kafamı sarkıtmamla maskeli bir yüz olduğunu görmem ve dilimin tutulması saniyelerimi aldı. Bu annem değildi. Bu bir hırsızdı... Napacağımı şaşırırken odama deparlayayım derken ayağım kaydı ve elimdeki bardak yere düşerek küçük parçalara ayrıldı. Parkelere düşen bardağın çığlık gibi sesi evde yankılandı. Kapak için KubraSisman1'e teşekkürler. ❕ Tüm Hakları Saklıdır.

Ben Alya. Ergenlik ortalarında bi kızım . Normalde benim yaşımdaki bi kızın 40 50 kilo civarı gibi olması lazımsa ben kesinlikle normal değilim. Anormallikte boyut atladım resmen. Uzun zamandır da böyleyim. İlk başta insanların durmadan benimle dalga geçmeleri çok sinirimi bozsa da bir süre sonra alışmaya başladım. Ama alışmam bu halimden memnun olduğum anlamına gelmiyor. Vücudumdan nefret ediyorum. Ben bile kendimi sevmezken başkası nasıl beni sevebilir ki ? Ama bazen hiç bir şey düşündüğün gibi olmaz. Mucize diye bi şey var sonuçta. *Okumakta olduğunuz ya da okuyup "Bu ne lan?" diyiceğiniz bu hikaye tamamen ve maalesef gerçektir.

Sana demlenen şiirler var

Büyü ancak onu tamamen unuttuğunda sona erecek✨ -Bilgiler alıntı ama birçok farklı yerden bulduğum için kaynakça yazmıyorum, bilgileri ben İngilizce'den çeviriyorum-

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

İstanbul... bir genç kızın hayatını değiştiren şehir. Her şey o metrobüs ile başladı... Bazen seçim yapmak gerçekten her şeyden daha zor olabilir. Ve istemediğin halde hayatını değiştirirsin...