Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"

Derin devlet, gizli anlaşmalar, kıyamete sürüklenen bir dünya ve herkesten saklanan TEŞKİLAT adlı kuruluşun planladığı akıl almaz operasyon. Operasyonda dengelerin değişmesi sonucu yapılan bir hata, katılımcı ekibin sırra kadem basmasına sebep olur. Devlet de bu kayıpları kamuoyuna açıklayamadığından operasyonu ve TEŞKİLAT'ı ortadan kaldırmaya karar verir. Annesi ve nişanlısını arayan gazeteci bir kız ve arkadaşlarını kurtarmak isteyen yetenekli bir ajanın yolu tam da burada kesişir. TEŞKİLAT küllerinden doğarken, iyiyle kötünün, doğruyla yanlışın, melekle şeytanın yer değiştirdiği bir yola çıkarlar ve bildiklerini sandıkları her şeyin koca bir yalandan ibaret olduğunu anlamaları uzun sürmez. #64 Bilim Kurgu 25 Haziran 2015 - 12 Şubat 2016

Benliğini bürüyen nefret, damarlarında akan kana karışırken, ölüm çığlıklarını andıran hüzünlü bir senfoniye uyum sağlayan, gözleri buğulu genç bir kadın... Ruhunun tuvalleri, göz yaşlarıyla defalarca yıkanmasına rağmen, halâ bir kar tanesini aratmayacak kadar bembeyaz. Onunla birlikte, bu uğursuz senfoniye ayak uyduran bir yabancı daha var. İhtirasla bütünleşmiş heybetli bir adam... Bal rengi gözlerinin derinliklerinde, tozlanmış acı bir geçmişten başka bir şey yok. Ve tam da şu anda, bu iki yabancının yollarının kesiştiği şu ıssız yerde, esen cılız bir rüzgar, içlerinde yeşeren son yaprağı da önüne katıp sürüklerken, şimdi onlar için mevsimlerden intikam.

Aşk... Kendi sesini duyar en çok. Doğru ya da yanlış kimin umurunda. Büyük hatalar yaptıran ve aslında hatalarıyla bile en çok var olan tek duygudur aşk. Kırıp, döküp giden, ardında bir enkaz bırakan tayfunları kim sever? Aşk sever sadece ve yürekliysen eğer burada yerin var. Hoş geldin kalbime ve burada kalmayacaksan eğer sakın içeri girme. Ölüm bir son evet ama ölümlü olanlar için. Yüreğini bırakıp da gidenler kaldığı yeri asla terketmezmiş. Peki ya bir kalp; Sığdığı iki bedende de yine aynı kişiyi sevebilir mi? Ya kalan gideni yine farklı bir bedende tanıyabilir mi? Hikayemle ilgili olumlu ya da olumsuz tüm düşüncelerinizi paylaşmanızı istiyorum. Umarım beğenirsiniz.