Gecenin karanlığıyla tezatlık oluşturan yıldırım. Şiddetle bedenimi yoklayan yağmur. Nefeslerimiz birbirine karışırken ıslak bir öpücük daha bırakıyor dudaklarıma. Yalvararak bakıyor gözleri. Çaresizdim. Ben, İzgen Ulutürk, çaresizliği en küçük damlasına kadar tadıyordum. Vahşileşmiş dünyada ürkek, yapayalnız bir halde kalmıştım. Umudun tükendiği yerde inanca tutunuyor, sımsıkı sarılıyordum. Ölümün izini dudaklarıma kazımışken daha da yaklaştım Azrail'e. Al beni Azrail, götür uzaklara. *Her pazar yeni bölüm yayımlıyorum. Umarım beğenirsiniz. Keyifli okumalar! *Kurgu bana ait olmakla birlikte tüm hakları saklıdır. #EmekHırsızlığınaHayır

*Güneş çoktan batmış, gökyüzünün rengi koyu maviden siyaha dönmüş durumdaydı. Karanlık hiç bu kadar çekici olmamıştı.* Mira Kıran, karanlıktan korkar çünkü annesi babası hep geceleri kavga ediyordu. Denizden korkar, çünkü yüzme bilmiyor. Kavgadan korkar, çünkü çok gerçek kavga gördü. İncinmekten korkar, çünkü hiç gerçekten incinmedi. Aşktan korkar, çünkü hiç sevmedi. Ama çok cesur, yürekli kızdır. Çünkü sahneye çıktığında her zaman en başta olduğu yer karanlık olur. Çünkü denize ayaklarını ağlaya ağlaya sokmayı öğrendi. Çünkü bir kavga olduğunda oturup izlemeyi hatta bundan keyif almayı başardı. Çünkü incindiğini sanıp başa çıkmayı da öğrendi. Çünkü.. hayır hayır, aslında bunların hepsini sandı. Mira'nın içindeki kırılgan küçük kız çocuğunu ortaya çıkaracak birine ihtiyacı vardı. Kendini gerçekten güçlü yapacak birine. Melis, Doruk, Karya ve Talha. Beş yaşından beri sadece Melis'le olan iki kişilik arkadaş grubu liseye geçtiğinde beş kişilik oluvermişti. Doruk, çapkın. Karya, korumacı. Talha, çok çapkın. Melis, hepsinden çapkın. Mira, Mira çapkın dışında her şeydi. Ha bir de babasının istediği gibi Karadeniz'li bir kız dışında her şey..

Esas kızımız, Cansu Karalar.. Bir aşk acısıyla kilo aldı, dışarıya kapandı, depresif bir ruh haliyle yaşamaktaydı fakat yakın arkadaşı Eylül sayesinde çok az da olsa insanlarla konuşmaya başlayıp bu negatif ruh halinden sıyrılabilmişti. O çocukluk sayılabilecek aşk acısını yaşatan kişiyle daha fazla aynı okulda olmak istemeyip okulunu değiştirmesi ilk yılında değil fakat ikinci yılında çok işine yaramış, okuluna gelen başka insanlarla tanışıp kaynaşabilmişti. En başta da Ulaş Paşazade olmak üzere.. ***** "Çok sevilmek istedim ben. Gerçekten çok sevilmek. Bencillik diyebilirsiniz buna belki. Ama değil. Bu hiç sevilmemek, ya da daha önce sevildiğini sanmak.Ben çok sevmek de istedim ama daha çok kendimi değerli hissetmek istedim. Kendim olduğum için sevilmek ve doyasıya sevebilmek.." "İki insanın birbirini aynı zamanda sevmesi bir mucizeydi benim için. Annemle babamınki gibi bir mucize." ***** Hikayemiz bir genç kızın kendi evriminden 'sonraki' hikayesidir. Okuduktan sonra herkesin kendi evrimini yakalayıp gerçekleştirmesi dileğiyle yazılan bir kitaptır.. İyi okumalar❤️