"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

AŞK En büyük acıdır bu hayatta... Gitmeliydim. Gururum için gitmeliydim. Aşkın da gururu vardı elbette. Bitmeliydi. - Bana yalan söyledin. - Evet ama mecburdum. - Hayır değildin. Seni her şekilde kabul ederdim. - Sen beni zor kabul ettin onunla birlikte olmamı asla kabul etmezdin. Aşık olduğu erkeği başka kadının yatağına gönderen bir kadın... Sürekli aldatan bir adam... Ve karmakarışık bir hayatın içine sürüklenen genç bir fidan... Kırık Kalplerin Aynı Acıda Buluştuğu Bir Kitap Bu...

Kitap kapağı : ebrar.ky ye ait😍 "Be-ben iste-diğin herşeye boyun eğdim. Kısır dedirttin sustum... sevdiğin kızı üzerime Kuma aldırttın göz yumdum a-ama o riske girmesin di-ye taşıyıcı anne olmayacağım" ____ Nereden bile bilirdim ki bu cümlemin hayatımın doruk noktasını bana yaşatacağını. Ölümden döneceğimi. Veya esaret göreceğimi. Ama o ağaydı değil mi? O erkekti. Kader belliyken çaba boştu.

Annesini kaybetmiş . Cici annesi,babası ve onu saplantı haline getirmiş olan bir üvey abiye sahip olan Yaşam. Üvey Abisinin onu kaçırmasıyla işler daha da karışır. Peki Yaşam psikopat abisinin elinden kurtarabilecek mi?

"Nişanlanmışsın" dedi genç kadın zorlukla. Adam ise acımasız ve gözlerindeki nefretle konuştu. "evet senin kadar hızlı olamadim. Evlenip bir çocuğa sahip olmuşsun bile cidden büyük hız ama desene o adamım midesi seni nasil aldı." Ömerin içindeki kin o kadar büyüktüki daha çok uğraşıcaktı. Bu kalbini acımasızca harcayan kadından intikam alıcaktı.

Kırılmış hisler sürüsüyüz biz. Kırıldıkça kırılan kanatlaramızla savaşmaya çalışan hissizler sürüsü. Biz. Kim miyiz biz? Bir adet kadın çığlığıyız, durmadan yılmadan savaşan bir adet ordu silahıyız, ölüme kahkahalarla koşan bir adet deliyiz. Adımız ömür namımız keder. Yüzümüz nur topu kalbimiz bok yolu. Boyumuz bir karış aklımız beş karış. Merhaba bizi tanıyacak olan şans küpleri. Merhaba. ***************************************** "Simsiyah ve upuzun saçlar. Maviyi anımsatan buğulu gözler. Kırmızı dolgun dudaklar.Gülümsediğinde çıkan gamzeler. Ürkek kırılgan bir kalp. Söylesene nasıl müptelan olmayayım?" Yaşlı gözleriyle adama bakan kadın anlamıştı. Bu adamdan kurtuluş yoktu. O günden sonra, Saçlarını omzuna indirdi. Bakışlarını kararttı. Gülümsemelerini sildi. Taşa çevirdi kalbini... (Klasik bir zoraki evlilik hikayesi değildir.)

Ellerini göğsünün üzerinde bağlamış,sessizce bavulumu hazırlamamı izliyordu.Acı çekiyordum,hemde daha önce hiç çekmediğim kadar. "Eminmisin?"diye sordu. O ana kadar bütün serin kanlılığımla gözyaşlarımı tutmuş,bir damla gözyaşı akıtmamıştım.Ama bu soru,tamamen dağıtmıştı beni.Kirpiklerimi kırpmadan dökülüyordu yaşlar. Kendimi engelleyemiyordum.Yanına yaklaşıp burnunun dibine kadar girdim.Gözlerinin içine bakarak,"Şimdi neden bunu soruyorsun?Sen beni istemiyorsun ki!"dedim. Gözlerini kapattı."Beni hiç kalbine sordun mu?"diye cevap verdi ve gözlerini açtı. "Kalbime sormama gerek yok,aklımı kullanabiliyorum."dedim ve bavulumu alıp kapıya yöneldim. Tam yanından geçerken, "Bu kapıdan çıkarsan,bir daha geri dönemezsin."dedi. Olduğum yerde durdum, birkaç saniye bekledim,yüzüne bile bakmadan "ELVEDA"deyip dışarıya çıktım.

Aşk iki bedeni sarınca geriye kalan her şey bir toz parçası gibi kalır. Her engel aşılır Her sorun çözülür. Fakat aşk bu iki kişiye uymuyorsa ?

İki sene önce gördükleri karşısında ailesini terkedip toz pembe hayalleri ile zengin lüks hayatını geride bırakıp beş parasız bir şekilde cennet diye tanımladığı şehri Izmir'den ayrılıp kalabalığından korktuğu Isltanbul'a en yakın dostları ile yepyeni yaşam kurmaya gelen kabarık saçlarıyla başı dertte olan psikopat,asi,atarlı,biraz argo konuşan aynı zamanda aşık kızın hikayesi.