Siyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Ellerini kenara bıraktım, bir selamını ver şifa bulayım. Lokman hekim kıskansın. Yoksa bu sonbahar, dökecek beni aşkın en güzel dallarından. Ey baharı gözlerinde gizleyen yar, bir kez olsun dokun içime, dokun ki ayaz düşmüş yüreğim ısınsın.Yüreğine ayaz düşen tüm sevdalılara selam olsun.

" O lânet çenenizi kapatmanız için ne yapmam gerekiyor?" dedi Samantha. Niall ve arkadaşları sırıtarak Samantha'a bakıyordu. Kızı iyice süzdü. Dün gece onu gözetlemişti. Oraya neden gittiğini bilmiyordu fakat edebiyat dersinden sonra onu düşünmeye başlamıştı. Ayrıca tüm hafta ondan uzak durmasına rağmen gelebileceğini düşünüp o aptal partiye onu görmeye gitmişti. "Eğer elimdeki topu alırsan, belki?" Sesine hafif alay duygusu katmaya çalışmıştı. Kendinden çok emindi çünkü okul takımının kaptanıydı. Samantha önce diğerlerine sonra Niall'a baktı. Ya kütüphaneye dönüp gürültüde ders çalışmaya devam edecekti ya da bu serserilere susmaları için bir şeyler yapacaktı. İsteksizce topu almak için uğraştı. Birkaç kez denese de başarılı olamamıştı. Spordan nefret ederdi ve hiç yeteneği de yoktu. Belki de bu yüzden nefret ediyordu. Yorulmaya başlamışken aniden aklına Jensen'ın öğrettiği -Samantha'ya göre gereksiz- hareket gelmişti. Yapabileceğinden emin olamasa da denemeye karar verdi. Niall elindeki topu parmağında döndürürken Samantha aniden boştaki elini yakalayıp ters çevirdi. Sımsıkı tutarken duyduğu fısıltılı küfürle ufacık bir gülümseme belirdi dudağında. İlk kez bu hareketi yapıyordu ve başarmıştı. Niall'ın böyle bir şey beklemediği ortadaydı. Yerde yuvarlanan topu alıp "Şimdi o lânet çeneni kapat." diyerek topu uzun koridora doğru fırlattı.

Sadece bir tek cümleyle insan KORKABİLİRMİYDİ? "MALIK'İN KIZ KARDEŞİ" Ahh, evet KORKABİLİRDİ..!

Niall, ayrılarak onun hayatından çıkabileceğini sandı. Fakat bu yaptığı en büyük hataydı. Pişmanlığı ve özlemi içinde tıpkı bir cehennem ateşine döndü. Samantha, hayatındaki yalanlara o kadar alıştı ki, gerçekleri unuttu. Gerçek aşkı, gerçek öpücüğü... Onlar şimdi yeni hayatlarına alışmaya çalışıyorlar. Ya da eskiye dönemenin bir yolunu arıyorlar. Kim bilir belki ikiside sonunda mutlu olurlar... ............................................... ACIMASIZ hikayesinin devam kitabıdır.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

"Lokum gibi adamsın,fıstık gibi sözlün var,benimle neden muhattap oluyorsun?" "Çünkü fıstıklı lokum sevmem." ©23042015 Tüm hakları saklıdır.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Annem sessizce uzaklaştı. Gidişini izlerken, kalbim mıknatıs kesilmişti, ağırdı ve beni yere çekiyordu. Ağlamak, gözyaşlarına boğulmak, parçalara ayrılmak ve parçalarımı toplamalarına izin vermek istiyordum. Ama her zamanki gibi bir kaya kadar sert olmaya zorluyordum kendimi. Annem öldüğünde, aileyi bir arada tutan yapıştırıcı ben olmuştum. İçten içe çığlık atsam da onları hiç yüzüstü bırakmadım. Kendi acılarımı ve korkularımı bir kenara bırakmam gerekmişti, çünkü benden beklenen buydu. Ben kayaydım. Ben demirdim. Ve bir kez daha, kendi hislerimi bir kenara bırakmam gerekiyordu. Belki bu daha farklıydı. Yalanlarla birlikte daha büyük bir iyilik için kendi ihtiyaçlarımdan vazgeçecektim. Ve... Bende... Vazgeçtim...