Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

Sen olmasan bile muhtacım gölgene <3

Uzun zamandır olmayanın adına yazdığım yazılar.. Yokluğu yazmama engel değil. Çünkü; Yok olan biri aynı zamanda var da olabiliyor. Sevgim her zaman yüreğimde kalacak şüphesizki. Ama Uğruna gözyaşıyla yazılan bu satırlar, okunulacak birileri tarafından. Kim bilir belki senin tarafından. Bi umut bendeki belki bir hayal. Ama gerçekleşmesi gereken bir hayal. Sevdanın acısını tadanlara.. Ya da tadacak olanlara.. ... desteklerinizi bekliyorum şimdiden teşekkürler (:

Hayata gelmemeyi dilerdim.Annemin rahmine düşmemle hayatımın bu denli olacağınını sevgili annem Lucy bilseydi sanırım beni dünyaya getirmezdi.Sevgili annem ben hayata gözlerimi açtığımda beni bir defa koklayamadan hayata gözlerini yummuştu.Ne kader ama... Babam yıllarca kendine gelemedi.Annemden sonra tek kadını bendim onun başka biriyle olmayı asla düşünmedi.Evlenme lafı konuşulduğunda babam kestirip atıyordu.Bir ihanet sayıyordu bunu.Artık babam sadece beni düşünüyor benimle ilgileniyordu.Annemi hissettirmemeye çalışıyordu.Ama ben her okula girişimde arkadaşlarımın annelerine sarılışlarını gördükçe sanki sırtıma bir hançer saplanıyordu.Gözlerim doluyor ağlamamak için kendimi sıkıyordum.Eve geldiğimde ise dadım Annah beni karşılıyordu.Yaklaşık elli beş yaşında uzun siyah saçlı huysuz kilolu bir kadındı.İçeri girmemle beni banyoya alıyor beni yıkıyor fırça atıyor ve ayıcıklı pijamalarımı giydiriyordu.Biraz dinlendikten sonra yemeğimi hazırlıyor babama geldiğimi söylüyor ve gidiyordu.Bense yemekleri iki üç kaşık yedikten sonra hepsini çöpe döküyordum.Kadın aksi olduğu kadar iyi yemek yapamıyorduda.Sevgili babam geldiğinde oldukça yorgun yüzü kömür gibi simsiyah olmuş ayakları zor yere basar halde içeri giriyordu.Her zaman olduğu gibi bana kocaman bir gülümsemeyle yaklaşıyor ve beni kucaklıyordu.

Siz hiç sevgilinizden bir mesaj, e-posta ya da daha kötüsü bir post-it ile ayrıldınız mı? Ben az önce yaptım! Üstelik üstümdeki giysiye rağmen. Ne mi giyiyorum? Gelinlik! Ah evet doğru duydunuz ben az önce nişanlıma bir post-it üzerinde ondan ayrıldığımı ilan ettim. Şimdi düşünüyorum da belki daha duyarlı birkaç söz yazabilirdim. Özellikle de aşağıda bekleyen yaklaşık bin kişiye gelinin onu yüzüstü bıraktığını açıklamak zorunda kalacağı, daha doğrusu açıklayamayacağı düşünülürse... Peki ben ne yaptım? "Üzgünüm, yapamayacağım. Umarım bir gün beni bağışlarsın... Not: Seni sevmiyorum!" * Bu yaz post-it'lerin nelere kadir olduğunu daha iyi anlayacaksınız! Not: Sizi Seviyorum

ilk aşk cesaret ister ...

salak salak insanlar okumasın sövmeyeyim