“Sarmaşık ismi nereden gelir biliyor musun ? “ diye sordu sandalyesine yaslanırken. Mavinin en güzel tonundaki gözlerini üzerime dikmiş bir cevap bekliyordu. Kafamı iki yana salladım. Derin bir nefes alarak “ Sarmaşık ismi.. “ dedi. “ Sarma aşıktan gelirmiş. Sarmaşık, Önce bir ağacın etrafına tutunarak sarar ve büyürmüş. Daha sonra ağacı tamamen sardığında artık o ağaç ışık alamadığı için kurur ve ölürmüş. Görünüş olarak muazzam şekilli bir sarmaşık ortaya çıkar fakat içindeki ağaç bu muazzam görünüşe tezat olarak ölüdür. İşte bu yüzden sarmaşık ismini almıştır.” Anlattığı şeyi ilk defa duyduğum için bir hayli şaşırmıştım. Hafifçe başımı sallamakla yetindim. Ne diyeceğimi bilememiştim. “ Bizim hikayemize benziyor. Ben seninle varım, sana tutunuyorum ve zamanla seni tamamen sarmış olacağım. İlk başlarda hoşuna gitse de ışık alamadığın için git gide kurumaya başlayacaksın. Şimdiki gibi mutlu olamayacaksın, ben seni üzerim Eylül. Dıştan mükemmel gözüksek te ölüden farkın olmayacak.” Dedi kadife gibi bir ses tonuyla. Mavi gözleri şefkatle parlıyordu. Ama dedikleri tüylerimi ürpertmişti. Yüzünde her zamanki gibi alaylı gülüşünün olmayışı beni daha da tedirgin ediyordu. Ağzım mühürlenmiş gibiydi. Anlamsızca yüzüne bakarken devam etti. “ Gerçekten hala benimle olmak istiyor musun ? “ 10. 07. 2015

Bir karar, bir insanın tüm hayatını değiştirebilir miydi? Umutlarını kurutabilir miydi? Gökkuşağının renklerini silebilir miydi gözlerinde? Bir adam, bu kadar acımasız olabilir miydi? Geride bıraktıklarını unutmaya çalışmak ne kadar doğruydu? Yeni bir sayfa açılmıştı, Buke için. Ancak bu sayfa bembeyaz değil, kapkaranlıktı.

Trabzondan Istanbul'a gelişim üniversite heyecanıyla doluydu. Peki ya burdan gidişim niye bu kadar acıtıyordu canımı? Ondan zorunlu olarak ayrıldığım için miydi? Yoksa bir daha göremem korkusu muydu? Son kez bakıyordum belki de ona bu yüzden yüzünün her bir santim yerini inceledim. Hafızama almalıydım onu. Gideceğim yer belki de dönüşü olmayan bir yoldur. Orda ona dair ne varsa ortaya dökmeliydim. Onsuz yerler hiç güzel gelmiyordu çünkü gözüme. "Iyi olacaksın! Bu yüzden bana dönmeyecekmiş gibi bakmayı kes!" Dedi sert sesiyle. Ama sert sesinin yanında gözleri çok yumuşak kalıyordu. Ben ise az çıkan sesimle, her zaman gülen ama şuan solmuş gözlerimle konuşuyordum. Niye iyileşmiyorum biliyor musun? Herkesin yarası farklı. Sen benim, İçimdeki yarasın. Söyle, Kim dokunabilir oraya?

Hayat oyun oynar bize.Küçük bir çocuk gibi davranır.Önemsemez,hor görür ve en önemliside ne yaşatacağını bilemezsin. Defne'de hayat denilen acımasız bu oyunun altında bir mezara mı dönüşecek yoksa hayatı karşısına alıp savaş mı edecek?

Yeni bir hayat Yeni bir ortam Yeni bir kabus. Hayatım da hep bişeylerin eksik olduğunu düşünürdüm. Sanırım bu sevgiydi. Ne annemden ne de babamdan sevgi gördüm. Nerden bilebilirdim ki bi iddia yüzünden hayatımın değişeceğini o soğuk bakışlara maruz kalacağımı. " Sorsanız ikimiz de maviydik , ama birimiz deniz, diğerimiz gökyüzü "

Hayat benim için acımasız bir oyun oynarken ben o hayat denilen zalim oyunun ya başrol oyuncusu olacaktım yada oyunun yardımcı karakteri bile olamayacaktım. Acımasız hayat beni dipsiz derin bir kuyuya doğru çekerken elimden tutup beni aydınlığa çekecek birine ihtiyacım vardı.

"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.