Opera salonundaki sessizliği yarıp geçen kalp atışları,genç adamın bulunduğu yeri ele veriyordu veyahut genç adam böyle düşünüyordu.Sahnede bir kız piano çalmayı yeni bitirmişti ki yerde bulunan kimi sararmış kimi yanmış kimi ise kar kadar beyaz olan kağıt öbeğinin yanına oturdu.Eline boş bir kağıt aldı ve bir kaç cümle karaladı.Genç adam ise boş salondaki varlığını gizlemek için arka kısımda bir koltuğa gömülmüş tabiri caizse küçük çocukların başka insanlardan ürküp annelerine sığındıkları gibi koltuğa sığınmış durumda sahnedeki genç kızın hareketlerini sabırsızlıkla izliyordu.Genç kız telaşa gebe olan adamın hareketlerinin aksine bir o kadar sakin eylemlerle kağıtları düzene koydu.Lakin kızın ellerinin titremesi bu sakinliğe gölge düşürdü. Cebinden zorlukla tuttuğu bir şey çıkardı genç kız.Artık adam yerinde durmak istemiyor koşmak, kaçmak istiyordu fakat nafile.Tek bu olsa yine iyiydi lakin ses telleri bile harfleri özgürlüğe kavuşturamıyordu.Ve genç kız son bir hamle yaptı...

Hayatım boyunca gerçeği aradım ama neyin gerçeğini? Merhamet dileyen acınası bir çok masum insan öldürdüm hem de gözümü kırpmadan. Sayısız canavarın hayatı benim ellerimde son buldu. Peki elime ne geçti? Koca bir hiç, ancak sonunda o gerçeği bulduğumda ise inanılmayacak kadar abartılıydı. Aynı masallardaki gibi, ama benim gerçeğim mutlu sonla bitmiyordu.Hayatım boyunca aradığım gerçek. Neden ben? * Lütfen bu seriyi -16 kişiler okurken dikkat etsin.