Bir mahalle hikâyesidir.

"Bak oğul, benim hiç karım olmadı, sevdim kavuşamadım, başkasını da istemedim. Karına kızmadan önce anlamaya çalış, onun yerine koy kendini. Sen ne kadarına razıysan o kadarını iste ondan. Ha ben erkeğim o kadın diyeceksen, onca memleketi boşa gezmişsin, o okulları boşa okumuşsun derim sana. Yüreğin kadını erkeği yok, sen düzene teslim olarak karına ihanet ettin. İmam nikahını karının yüreğine anlatamazsın, zaman ver, kendi içinde sindirebilirse şanslı bir adamsın. Aslında hiç kimse, hiç bir kadın kumayı kabul etmez, bunu unutma! Her türlü acı çekecek, sen de öyle, bir karın daha var artık. Onu da düşüneceksin." Yaşlı adam, diyeceğini demiş, başını önüne eğmişti. Demir'i düştüğü çukurdan kurtaracak bir nasihat yoktu. Kim, ne dese boştu bundan sonra. Demir'in yüreği kor olmuş yanıyordu. Leyla'yı bir başkasıyla hayal dahi edemezdi, böyle bir şeyi düşünemezdi. Bunun düşüncesine tahammülü yokken; o elleriyle, Esma'ya dokunduğu ellerle, sarıldığı kollarla karısına dokunmak istemişti. Kızamazdı, sadece kaybettiği karısına ağlayabilirdi.

"Nasılsın?" Ona yöneltilen soruya hafif bir gülümseme ile karşılık veren genç adam, "Bilmiyorum." dedi. Gözlerini karşısındaki genç kıza çevirirken devam etti. "İyiyim sanırım." "Hapishanede günlerin nasıl geçiyor?" "Geçmiyor, avukat. Geçsin istiyorum ama geçmiyor." Önündeki dosyaları karıştıran genç kız dosyaları incelemeyi bırakıp ona bakan mavi gözlere baktı.Karşısındaki kişinin gözleri maviydi. Ama genç kız, her genç adamın gözlerine baktığında kendisini karanlıkta hissediyordu. "Eski hayatından özlediğin bir şey var mı?" Genç adam kafasını öne eğip, "Çok var." dedi. Ellerini masaya koyup konuşmaya başladı. "Mesela kulaklık takıp müzik dinlemeyi özledim. Her sabah evin içinde oluşan o tatlı telaşı özledim. Mutfaktan gelen o sıcak yemek kokusunu özledim. Ailemle birlikte yemek yemeyi özledim. Kardeşimin odasına gidip onu sinir etmeyi özledim. Köpeğimle oynamayı özledim. Odamdaki köşemde resim çizmeyi özledim. Simit aldığım bir abi var onu bile özledim. Hatta simitlerini bile özledim. Bahçemizi özledim. Bir yerde oturup kalabalığı izlemeyi özledim. Yaşamayı özledim. Yani uzun lafın kısası avukat. Ben özgür olmayı çok özledim." Genç kız yüzüne alaycı bir gülüş takınıp ellerini masanın üzerine koydu. "Sana bir şey itiraf edeyim mi Rüzgar Güngör?" Rüzgar merakla karşısındaki genç kıza baktı. "Ben seni bu dört duvarın arasından çıkaracağım." Başta ifadesiz gözlerle bakan Rüzgar birden büyük bir kahkaha attı. "Güzel şaka, avukat. Ama atladığın bir şey var. Benim daha cezam bitmedi." Genç adamın alaycı tavrına karşın genç kızın bakışları ifadesizdi. Gözlerindeki ifade aniden değişirken alaycı bir şekilde güldü. "Belki de senin için en büyük ceza içerde değildir, dışarıdadır..." 26.06.2021 Bu kurgu Wattpad'teki ilk ve tek kurgudur.

Ben Eskişehir'in Odunpazarı ilçesindeki Leylak mahallesinin asi kızı, ailesinin ikinci göz ağrısı, babasının prensesi, anasının kuzusu, abisinin herkesten sakındığı kişiyim. Ben parlak mavilerinden ışık asla eksik olmayan, her lafa bir cevap bulan, bir türlü yerinde duramadığı için mahalleliden 'haşarı' lakabını almış kişiyim. Ben başını sürekli belaya sokan, arkadaşlarını da bu bela ile ödüllendiren, ama bir türlü akıllanamayan kişiyim. Ben...ben yüreğinin her zerresini gerçek aşkına saklamış, kalbini de aklını da heveslik sevdalardan uzak tutmuş, yıllarca nefeslik sevdasını beklemiş kişiyim. Ben kim miyim? Ben Nehir Çimen'im. ****** Bu hikayemizde Eskişehir'in Odunpazarı ilçesine küçük bir yolculuk yapacağız. Leylak mahallesinin hayatına, sıcaklığına, komşuluk bağlarına, yaşlılarının yaşanmışlıklarına, gençlerinin arkadaşlıklarına, aşklarına şahit olacağız. Nehir Çimen yirmisinde bir genç kızdır. Aslında vücut yaşı yirmidir. Ruh yaşına gelirsek... o en fazla beş yaşındaki bir çocuğunki kadar olgun. Nehir büyüdüğü ortamda hep el üstünde tutulmuş, sevgi ile büyütülmüş, hafif de şımartılmış bir genç kızdır. Tabii insanın babası da, abisi de kendine aşık olunca şımartılmaması mümkün değil gibi. Güzel mi diye sorarsanız, sormayın ayıp edersiniz. Güzel lafı onun yanında az kalır. Mahallenin genç delikanlılarının neredeyse yarısı onun peşinden koşar. Tabi bu koşuşturma Nehir'in abisi Caner'i görene kadar sürüyor. Ama gel gör ki hiçbiri Nehir'in umurunda değildir. Nehir nefeslik sevdasının peşindedir. Onun aradığı beyaz atlı prensi daha atını bulamamış olmalı ki genç kızın karşısına çıkmıyordu. Ya ansızın mahalleye yeni birileri taşınırsa? Ve bu taşınanlar Nehir'in deyimiyle gavur olursa? Ortaya nasıl bir şey çıkacak dersiniz?