"Duyuyor musun? " Ìlerde park ettiği arabanın çalışan motoruna kulak verdim bir süre. Ses biraz uzaktan gelse de şehrin keşmekeşliğinden uzaklaştığımı hissederek kulak vermiştim. "Gözlerimi kaybetmiş olabilirim fakat bir arabanın motor sesini duymayacak kadar sağır değilim." Söylediğim cümleyi tatlı bir sinirle söylemiştim. Hafif sesli bir gülümseme çıktı dudaklarından. Nefesini yüzümde hissettiğimde titrek bir nefes verdim. Onun varlığını her hissettiğimde vücudumun her hücresi şahlanıyordu. Ellerimi avuç içinde birleştirdi önce. Dokunduğu yer uyuşturucu misali karıncalandı. Dudaklarını alnıma bastırdığında bir süre öylece durdu. Ardından fısıltıyı andıran bir sesle : " Ìyice kulak ver Çimen. Anın büyüsünü yakala. " Dediğini yaparak etraftaki seslere kulak kabarttım. Önce denizin kayalara vurarak çıkarttığı sesi işittim. Adeta dans eder gibi... Yüzümü gıdıklayan rüzgarın verdiği huzurla kapattım gözlerimi. Kutsal bir güç tarafından çekiliyormuşçasına yakalandım anın büyüsüne. Kapıldım amansızca. Yavaşça ,gözlerimi perde misali kaplayan göz kapaklarımı kaldırdım. Beni sessizliğin en koyu vaktinden söküp alırcasına huzurun kollarına bırakan adamın elmacık kemiklerine dokundurdum parmaklarımı. Avuç içimle okşadım yanaklarını. Yüzünü gözlerimde canlandırdım yine. Sağ elimi yavaşça indirdim. Bana adeta bir senfoni gibi gelen ritmi parmaklarımda hissettiğimde durdum. Aynı ,yine aynı ritim... Hızlı ve heyecanlı... Bir yudum rüya içer gibi kapıldım bu ritme. Adeta bana gümüş tasta ikram edilen bir armağan gibiydi. Öylece hissettim parmaklarımın ucunda. Ardından heyecanlı bir sesle: " Ben senin yüzünü göremesemde işte oraya, oraya aşık oldum Toprak. Tam şurası... Beni koyduğun yere... KALBÌNE!"

Tesadüf... Kader... Bizim oynadığımız oyunda hangisi etkili peki? Veya yönetildiğimiz? Benim masumluğum, hayatın acımasızlığı ve kaderimin beni yönlendirdiği rüzgarı...Ìşte hayatım bu soyut varlıklardan ibaretti. Fakat her şey o olaydan sonra hayatımın alt üst olmasına yetmişti. Ya da değişmesine... Belki de güzelleşmesine... Derin bir sıradanlıkla geçen yaşamımın başrol karakteriydim ben. Bir zamanlar da maskotu... Peki ya şimdi? Ben bu sahnenin neresindeydim şu an? Ve ya o olaydan sonra? Bir hastane odasında... Ben Ada KORKMAZ. Bu hikayenin Isabel'i yim.Duygularını veya cesaretini bir korkak gibi kullanamayan kişi ... Değişebilir miydim peki? En azından tutunacak bir sığınak çıkar mıydı karşıma hiç beklemediğim anda? Peki Kevin'ım kim di?Peki ya benim gözyaşı şişem ne olacaktı? **** Gözyaşı serisinden...