May isang lalaking nakatayo sa ilalim ng arko. Ang lahat ng taong nandoon ay nakatingin sa sa kanya at pinag-uusapan sya dahil sa kanyang suot na hindi nababagay sa panahong iyon. Ang kanyang luha ay unti unting tumutulo. Dahan dahan syang napaluhod habang nakahawak sa kanyang dibdib na para bang nasasaktan. "Carmela, mahal ko, ako to....Si Juanito Alfonso. Carmela, nandito na ako sa panahon nyo" -This is a fanfiction only Ito ay mga imahenasyon ko lamang at sana huwag nyong masamain ang pag gawa ko ng bagong storya nila. Ako ay nabitin din sa kwento nila kaya ipinagpatuloy ko ito. Binibining Mia maraming salamat po sa istoryang ginawa nyo!

Just like those asymptotes that don't touch lines yet are so close to them. We were close to achieving forever but that will forever now be an ALMOST.

"Binigyan tayo ng pagkakataon na makilala natin ang isa't isa ngunit tadhana na mismo ang pumipigil sa ating dalawa"