Bir sonbahar akşamında evimin etrafını çevreleyen bembeyaz güllerin arasında tüm duygularımdan arınmaya çalışıyordum.Onun geldiğini anlamak zor değildi.Güllerin başını eğen sert bir rüzgar ve sonsuz bir mutsuzluk hissi... Ölümün efendisi tüm ihtişamıyla gelmişti. Güller beyazdan siyaha dönerek renk değiştirirken hava buz gibi olmuştu.Bıçak kadar keskin bir ses tonuyla, " gitme vaktin geldi " dedi. Bakışlarımı onun kapkara gözlerine dikerek " biliyorum " derken sesime yerleşen derin hüzne engel olamamıştım. " lütfen ona çok iyi bak " " merak etme bundan sonra o benim oğlum , tek mirasçım olarak yetişecek,bildiğim her şeyi öğreteceğim. Sana,bana ve en önemlisi TANRI 'ya yakışacak " Ezeziel son bir kez bahçede oturan oğluna baktıktan sonra kendini aşağıya dev bir düşüşe bıraktı.Arkasından duyduğu kelimeler daha çok acı çekmesine neden olmuştu. " benden daha iyi bir AZRAİL olacak ... " Zifiri karanlıkta yumuşak bir toprağa ayak basana dek kulaklarında bu cümle yankılanmıştı. Hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacaktı...

Doktor Annabelle Clarke, dönemin en ünlü ruh sağlığı merkezi Windsor Kliniği'ne kabul edildiğinde, sadece hastalarla başa çıkmak için değil, kendi içindeki karanlıkla savaşmak için de hazırlıktaydı. Kliniğin sessiz koridorlarından yükselen gizemli fısıltılar, onu içine çekeceği bir dünyanın kapısını aralıyordu. Akıl sağlığını korumak artık yeterli değildi; Annabelle, merkezin unuttuğu sırları ve gölgeleri keşfetmek zorundaydı. Aksi takdirde, bu klinikte gerçekten neler olduğunu öğrenemeden, kendi ruh sağlığını da kaybedecekti. 96 numaralı odada kalan hasta, isimsiz, tekinsiz. Yıllarca bir başına kaldığı odada dünyadan bihaberdi, ümitsiz vakaydı. Ya da sadece öyle düşünüldü. Annabelle, onu iyileştirmekte kararlıydı. Ancak bu, gerçekten istediği bir şey miydi? Wattys2018 Hikaye Ustaları Ödülü Kazananı 🏆