"Aşkı mutlu olmak için değil, ızdırabını iliklerime kadar hissetmek için oldum ben." Sıla Dilvan. "Kalbindekini unutup beni sevemez misin?" diye sordu kadın. Kalbi izlerle dolup taşan bir kadın. Her yeni bir güne yeni bir iz açmaktan gocunmayan bir adam... "Bir gün sen de seversin beni sanmıştım." dedi Sıla, "Sanman senin sonun oldu." diyerek cevap verdi Mir Bedirhan. Bu kitapta geçen kişiler, kurumlar ve olaylar tamamen hayal ürünüdür.

Omzumdaki kolunun ağırlığı, denizin medcezirlerinden oluşan dalga sesleri, güneşin güzel parıltıları, rüzgarın uğultusu, martıların minicik bir simit parçası için tur attığı manzara bu anın hiç bitmemesini dilettirdi bana. O kadar güzeldi ki, bir an hiç bir derdimin tasamın olmadığını hissetdirmişti. Rüzgarın hafif hafif estirdiği kömür karası saçlarımın arasına uzandı. Öyle derin çektiki içine, üzerimde bana ait gram koku kalmadığını düşündürdü, aynı zamanda da oldukça güvende hissettirmişti. 'Hiç bitmesin.' Benden izinsiz çalışan dilim ve çene kaslarına lanet okudum bir kez daha. Yüzünü boynumdan kaldırmayarak benimkinin bir benzeri olan cevabını verdi. Ama her güzel şey gibi, bunu da bir sonu vardı. Aynı şuan yağmurun yağması gibi... Güneş sönmüş, martılar uzaklaşmış, rüzgarın uğultusu yerine daha gürültülü ve üşüme hissi verecek ufak bir fırtına almıştı yerini. Tanrı'dan ne dilesem elimden alıyordum. Bir emin olduğum diğer konu ise, o'nu da elimden alacağıydı. 07.08.2015