Sözler

Ben Alya. Ergenlik ortalarında bi kızım . Normalde benim yaşımdaki bi kızın 40 50 kilo civarı gibi olması lazımsa ben kesinlikle normal değilim. Anormallikte boyut atladım resmen. Uzun zamandır da böyleyim. İlk başta insanların durmadan benimle dalga geçmeleri çok sinirimi bozsa da bir süre sonra alışmaya başladım. Ama alışmam bu halimden memnun olduğum anlamına gelmiyor. Vücudumdan nefret ediyorum. Ben bile kendimi sevmezken başkası nasıl beni sevebilir ki ? Ama bazen hiç bir şey düşündüğün gibi olmaz. Mucize diye bi şey var sonuçta. *Okumakta olduğunuz ya da okuyup "Bu ne lan?" diyiceğiniz bu hikaye tamamen ve maalesef gerçektir.

Biraz sevmek diye bir şey yok.Ya öleceksin aşkından ya da vaz geçeceksin...

Orada,annesiyle arasında kanlar içinde bir kağıt vardı. Elini uzattı ve güçlükle kağıdı aldı. Katlanmış kağıdı yavaşça sanki yırtılacakmış gibi açtı. İçinde yazanları okumaya başladı. '' Merhaba kızım, Bunu okuduğun zaman eminim ki karşında ölü bir şekilde yatıyor olacağım ve belki babanda aynı durumda olacak. Senden istediğim birkaç şey var kızım, bunları söylemek için ve sana seni ne kadar çok sevdiğimi hiç bir zaman anlatamadığım için üzgün olduğumu söylemek için yazdım bu mektubu. Kızım ağla ve acını çıkar çok acıyor biliyorum ama bir süre sonra sus ve bir daha ağlamamaya yemin et. Bunu benim için yap... Seni çok sevdiğimi unutma, babanda çok seviyor. Bunu unutursan amacına ulaşamazsın kızım. Senden istediğim şey değişmen. Sana en altta yazdığım adrese gitmeni istiyorum ama hazır olduğunda. Orada Tuna'yı bul, ona güven. O seni her şeye hazırlayacaktır. Kızım sana böyle bir şey yaptırmak istemezdim, istemezdik ama yapman gerek.' Bir sonraki cümlenin boyası kana karışmış ve okunamayacak kadar kötü olmuştu. 'Biz hep senin yanındayız. Bunu başarabileceğine inanıyoruz. Seni seviyoruz kızım. Sevgiler annen' Kapak tasarımı: Çok değerli okuyucularım arasından @SelinGurcuoğlu

Bir varoluş hikâyesi... Günlüklerden günümüze ulaşan... Sahip olduklarınız size yetmiyor mu? Öyleyse sizi kendi hikâyeme davet ediyorum. Belki de şükretmeniz gereken bir hayata sahipsinizdir. Yanımda olmanıza ihtiyacım var ☁️ Herkes gibi benim de bir hikâyem var ama biraz farklı sanki... Çocukluğum bulutlara olan aşkımla geçti, gençliğim de öyle ve şimdi ben hâlâ bulutlara aşık bir adamım... Belki de buluttan bir adamım. Kimsenin sevmediği, kimsenin yanında istemediği bir adam. Tükenmiş, çaresiz ve aptal. Evet aptalım. İnsanın kendini aptal hissettiği anlar olur. Ben o anları pek sık bir şekilde yaşıyorum. Kalbim buluttan çünkü ve her kırıldığında utanmadan döküyor yağmurlarını... Sonra bir gökkuşağı çıkıyor ortaya ve ben ona aşık oluyorum. Artık ağlamadan onu göremem. Bu da böyle bir masal işte. Bulutlarımdan yaşlar düşer ve güneş doğar ansızın sonrası sen... Bembeyaz bir bulutun hayatına renk katarsın ama kalır mısın benimle? Bilmiyorum. Aptal bir aşık gibiyim, yeri belirsiz bir bulut gibiyim... Ben buluttan bir adamım, peki sen? Sen, ben ağlamadan gökkuşağı olabilir misin?

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

​Yade, acı bir ayrılığın sonrasında kendini bir çıkmazın içinde bulur. Aşağılanmış, kırılmış ve özgüvenini yitirmiştir. Ama kardeşi Mahir'in arkadaşı Asaf'la karşılaşmaları içine bir umut ışığı düşürür. Kaybettiği özgüvenini Asaf sayesinde yeniden kazanmayı ve yaklaşan mezuniyet balosuna bambaşka bir Yade olarak katılmayı kendine amaç edinir. Ve sonrasında olaylar birbiri ardınca gelişir... Sizce, istenmeden söylenen bir yalan, hayatın yönünü nasıl değiştirebilir? Aşk bir zaman meselesi midir yoksa yalnızlık meselesi mi? Yade'nin sahici hikâyesini okurken kimi zaman gülecek kimi zaman da hüzünleneceksiniz. "Birini ne kadar seversen sev, ona tüm kalbinle güvenemiyorsan sevmenin çok da anlamı kalmıyor."

Sıradan bir gündü. Son saatlere doğru konferansa çıktık. Konferans salonunda 5/c ye gidenler Sevda'nın ülluminati olduğunu ve illuminatiyle ilgili resimler çizdiğini söylediler. Önce inanmadım ama sonra gözlerimle gördüm. 1 ders boyu titreye titreye oturdum. Bu arada bugün güneş tutulması oldu. Öbür ders Sevda lavaboya gidip geldi. Bize:"Lavabonun kapıları açılmıyor. Emre ve Arasla çok denedik ama olmuyor orada siyah birşeyler var." Dedi.inanmadık ama merak edip biz de lavaboya gittik. Gerçekten de öyleydi. Kapılar kilitliydi ve siyah şeyler görünüyordu. Açmayı çok denedik. Bütün kapıları denedik. Kilitli bir kapı birden bire kendi kendine açıldı.hepimiz korkudan sınıfa doğru koştuk. Okul çıkışı istiklal marşına gitmeden öbür lavaboya gittik. Bazı kapılar açılmıyordu. Birden bire karanlık taraf aydınlanmaya başladı. BU OLAYLARI GEREÇEKTEN YAŞADIM. INANMIYORSANIZ BU FİKRİ SIZE BIRAKIYORUM. BU ARADA İLLUMİNATİNİN ANLAMI "AYDINLANMIŞLAR" demektir.

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Aras Soykan, Kendi karanlığının içinde, kaybolmuş ruhunun son parçasında nefretini, öfkesiyle körükleyerek intikamına tutundu. İntikamı, aradığı gerçekleri ondan adım adım uzaklaştırırken, kendisini yeni bir oyunun pençesinde; dağılmış bir ailenin parçaları arasında buldu. ~~ Başlangıç: 20.01.2015 Bitiş: 04.03.2018