[Tamamlandı] Tüm mahallelinin sevdiği tek kişiydi, onun sevdiği tek kişiyse bendim.

Onun güzel olmak için hoş gözlere, uzun saçlara ya da büyük göğüslere ihtiyacı yoktu. O bana olduğu kişiyle yürüse, kollarımı açabildiğim kadar açar ve koşması için yalvarırdım. O ise uzaklaşmayı seçti. Şimdi 9 yıl sonra, önüme koyduğu kapının anahtarını alttaki boşluktan bana itmişti. Kalbim açmamı, zihnim koşarak uzaklaşmamı söylerken ben öylece oturmuş, içerdeki kaosun sonunu diliyordum. Çoktan ruhumu ona kendi ellerimle teslim etmiştim. Şimdi kalbim avuçlarıma düşmüştü. Zihnim ise bana yalvarıyor, yalvarıyordu. Bu yanlıştı. Bu saçmalıktı. Bu aptallıktı. Ve o an göğsümün ortasında büyüyen acı... Bu acıyla kalıyordum ben. Benim tüm gerçekliğim buydu. Ben koca bir yanlıştım. Karşımda doğru olduğunu iddia eden Kağan ise üzerime yıkılan ikinci bir yanlıştı. Yine de... Bir yanlış ancak bu kadar doğru hissettirebilirdi.

Görüşünü engelleyen eller ortadan kalktığında, Claude gördüğü manzarayla bir süre konuşamadı. Sanki bütün Eviata ayaklarının altında gibiydi. Ejderhasıyla uçarken bile böylesine güzel görünmemişti bu topraklar gözüne. Ayışığının katkısı büyüktü tabi bu manzaranın güzelliğine. Beyaz ve gri tonlarında aydınlanan evler, ormanlar, daha yakınlara bakınca Kutsal Ejderha Tapınağı, kraliyet sarayının binbir renk çiçekleriyle donatılmış bahçesi, okulu... Kendini bulutlardan aşağı bakarmış gibi hissettiriyordu burası. Beline dolanan ellerle, derin bir nefes alıp verdi. Eller sıklaşıp aralarındaki mesafeyi yok ederek tek vücut manzarayı izlemeye başladılar. Daha doğrusu Claude manzarayı, Nubes ise kollarının arasındaki sarışın bedeni izliyordu. Yavaşça boynundan öpmeye başladı. Ordan omzuna doğru kaydı, sonra tekrar yukarı çıkıp kulak memesini dişleri arasına aldı. Claude'dan hafif bir inleme kazandığında ise memnundu... - B..burası, çok güzel Nubes... + Senin kadar değil. - Ne kadar şanslısın, bütün hayatın buralarda, bu güzelliklerin içinde geçmiş. + Aslına bakarsan bu kuleye hiç çıkmadım. - Aa, neden ki? + Bu kulenin bir özelliği var çünkü. - Neymiş o özellik? + Bir inanışa göre, buraya ilk kiminle çıkarsan onunla kaderin birleşirmiş. Ne yaparsan yap, mutlaka bütün yolların ona çıkarmış... [Fantastik-LGBT içerikli hikayedir.]

"Ne diyon lan sen?" Üzerine yürüdüğümde gülümsemişti. Tek kaşını kaldırıp yüzümü inceledi. "Duymadın herhalde. Eğer bir hafta içininde biriyle yatarsan senin istediğin olur. " Pis pis sırıtarak bakmayı sürdürdü şerefsiz. "Ee kabul mü?" Normalde böyle birşeyi kabul etmem için hiçbir neden yoktu. Neden "Kabul lan." dediğimi bilmiyordum. Ama gerçekten gaza gelmiştim sadece. "O zaman 1 hafta içinde, benim yani Poyraz Kutayın çıkmadığı bir kızla yatacaksın. Anlaştık mı?" Hiç düşünmeden kafamı sallayıp onayladığımda, yediğim bokun yeni yeni farkına varıyordum. Bizim okuldan? Poyraz Kutayın çıkmadığı bir kız? Nasıl yatacaktım lan? Bana göz kırptı. "Ee hadi o zaman kolay gelsin şimdiden." El sallayarak yanımdan uzaklaştı. Bense öylece dikilip yere bakıyordum. Poyrazla çıkmamış kız var mıydı? Evet vardı ama onlarda model gibiydi malesef. Pekala bu iddiayı kazanmayı çok istiyordum kazanacaktım da. Umarım İnşallah.

Aradığı aşkı asla bulamamış ve üstüne üstlük bulduğunu sandığım gibi de terk edilmiştim. Evrende aşk konusunda benden daha şanssızı var mı diye kara kara düşünüp kendimi eve kapatmıştım. Ta ki kapı alacaklı gibi çalındığı o güne kadar... Kapımda takım elbiseli bir damat duruyordu ve bu damadın aslında bana aşkı getirdiğini nereden bilebilirdim ki? Geçirdiği trafik kazası sonucu 1 yılını unutan bir damadın, aslında eski sevgilisini görmeye gittiğini sanıp benim kapıma dayanmasıyla başlayan bu serüvende benim yerim ne olacaktı? Aradığım aşkı bu kadar kolay elde edebilecek miydim, tabi ki hayır! Aşk kimseye hazır bir tabakta yemek olarak sunulmuyor, özellikle de benim gibi doğuştan şanssız birine... (boyxboy) (boylove)

DÜZENLENDİ! Üç arkadaştık. İkimiz aynı kişiye vurukken, nasıl birbirimize tutulduk?

Acıyı hissetmeyen bir genç... Hiçbir acıyı hissetmiyor. Çünkü onun özel bir durumu var, dokunduğu hiçbir şeyi hissedemiyor. Hiçbir teni, hiçbir nesneyi; kendisine dokunanları bile... O bir ucube... Acıdan, duygulardan, dokunma ve hissetmekten yoksun bir ucube.... Ateş herkes tarafından ucube, piskopat diye adlandırılan bir genç. Kimseyi ve hiçbir duyguyu hissetmiyor. Ta ki bir gün hayatta en çok nefret ettiği Aras'ın dokunuşunu hissedene kadar... Birbirlerini tanımaya fırsat bırakmadan birbirine düşman olan iki genç... Biri okulun en popüleri Aras Yağızhan... Diğeri ucube lakaplı Ateş Çınar... İkisi de inatçı, ikisi de baskın karakter... ********************* Teninde hissettiği şeyle irkildi Ateş. Neydi bu? Daha önce hiç bilmediği bir şeyi nasıl anlamlandırabilirdi ki? Hissetmek denen şey miydi bu? Peki böyle olması normal miydi? Tenindeki bu karıncalanma bu sıcaklık hissi... Normal miydi? Karşısındaki dokunuşlar yarasının üzerinde dolanırken vücuduna yayılan sıcaklık ve titreşimi hissetti. İlk defa beyninde ve vucundunda karşılık buluyordu bir dokunuş. Hissediyordu... teninde gezinen parmakları hissediyordu. Doğduğundan beri ilk defa. Bakışları dokunuşun sahibine döndü. Nefret ettiği o yüz karşısındaydı. Aras Yağızhan... Dünyada başka bir insan yokmuş gibi sadece onun dokunuşunu hissetmesi karnında bir sancıya neden oldu. Bu neydi şimdi?....

"Bazen bir erkek sana bütün kadınları unutturur." "Aşkın cinsiyeti yoktur." Yıllardır ailemin baskısıyla hiçbir şey yaşayamamış bir çocuk olarak sessiz hayatıma devam ediyordum ta ki başka bir şehre kaçana kadar. Evet, hayatım boyunca yapmak istediğim şeyi yaparak evden kaçtım ve hayatım boyunca hiç gelmediğim bir şehre geldim. O da yetmezmiş gibi bir erkekten evlenme teklifi aldım! Ve bu teklifi kabul edeceğim, daha doğrusu onunla bu oyunu oynamayı kabul edeceğim. Bir nevi evcilik gibi düşünün tabi bunda anneyle baba yok. Babayla baba var. Bir oyunla başlayan bu masal acaba nasıl sonlanacak? (boyxboy)

Bir eşcinsel, günlüğüne neler yazabilir? Karşıdan bir çocuk geliyor. Beyaz tenli bir çocuk. Böyle siyah saçları var. Sanırım bana doğru geliyor... Bahçe kapısından girip küçük boyumla hızlı hızlı yürümeye başlıyorum. Yine benle dalga geçmek için geliyor kesin. Offf! Anne neredesin?... Derken çocukta bahçe kapısından içeri giriyor. Ben ilk bloğun girişini hızlıca geçiyorum ve ilerlemeye başlıyorum. ''Dursana!'' diyor ince bir ses. Sanırım o çocuk. ''Ben Mert. Yeni geldik buraya. Annemle annen arkadaşmış. Bizde arkadaş olalım mı?''. Her şey böyle başlamıştı. Masum ve yavaşça. Şimdi ise kirlendik ,aradan yıllar geçti ve hayat tekerrür etti. Bir gökkuşağının hikayesini okuyorsun. Siyah beyaz klişeler yok! Burada her şey rengarenk ve her şey en baştan...