Kırağı ve Ateş, yan karakterlerin hikayesi. Onun hayatıma girişi, ezbere bildiğim her şeyin büyük bir depremle kocaman bir enkaza dönüşmesi gibiydi. Her şey yıkılmış, moloz yığınları beni ezmiş ve toz bulutları ciğerlerimi sararak bana işkence etmişti. Fakat ben, Selin Andaç, her şeye rağmen, ellerimi çizen paslı çivilere, üzerime durmadan devrilen tonlarca ağırlığa rağmen iyileştirilmesinin imkansız olduğu bütün bu yaralarla enkazın en tepesinde dikiliyordum. Hiçbir şey beni ezememiş, dibe mahkum edememişti. Ayak bileklerime dolanan milyonlarca el vardı geçtiğim yolda beni dibe çeken, direndim, savaştım ve kazandım. Fakat zaferi göğüslediğim bütün bu savaşlara rağmen kara alaşımın içinde doğan, ruhunun en ufak zerresine kadar ona bulanan bir adam tek bir kelimesiyle beni hiç olmadığım kadar dibe gönderebiliyordu. Sonra ben tekrar savaşıyor yeni ve çok daha derin yaralarla eskisinden daha hırslı bir şekilde tırmanıyordum zafere giden o sarp yolları. Her dibe vuruşumda tekrar ve tekrar... Tekrar dibe, olduğumdan daha derine batacağımı bildiğim halde savaşıyordum. Her şeyin çok daha kötüye gideceğini bilmeme rağmen yanında kalmak için her şeyi yapıyordum. Ben onun tek bir sözcüğüne daha sığınabilmek için kendimden vazgeçiyordum. Ve sonunda tekrar dibe vuruyordum. Ait olduğum yere dönmemin bazen tek bir bakış bile sürdüğü oluyordu. Ama vazgeçmiyordum. Biliyordum, üzerinde sadece birkaç saniye kalabildiğim o zirveden daha yukarısı yoktu benim için. Biliyordum, ruhuna ulaşmak için açtığım bütün kapılar, yıktığım bütün duvarlar ve vazgeçtiğim bütün değerlerime rağmen biliyordum. Benim ruhuna ulaşmaya çalıştığım bu adamın bir ruhu yoktu, artık.

Karşımdaki adamın bakışları ruhsuzdu. Taş kalpli ve duygusuzdu. Hareketleri sert ve umursamazdı. Tolgay Parçak Ruhumu öldüren ve zindanına hapis eden adamın ta kendisiydi. Kapak Tasarımı: silakosay

Ateş suyu elinden tutup etrafında döndürürken nazikçe gülümsedi ve suyun bir eli ateşin beline kaydığında birbirlerine olan bakışları insanoğlunun tüm temaslarını sıradan hale getirdi... Ateşi hiç hissettiniz mi? Peki ya suyu? Ateş hiç içinizi yaktı mı? Peki ya su sizi serinletti mi? İkisinin aynı anda bulunmasına hiç olanak verdiniz mi? İkisinin tehlikeli dansını dışarıdan izlerken bir anda kendinizi o dansın içinde bulduğunuz oldu mu? Size temas eden şey bir fiziksel güç değil de duygular ise eğer ne yapardınız? Tamamen duygularla yönetilen bir dansın içindeyim ve duyguların ne demek olduğunu bilmeyen bir kız olarak partnerime ayak uydurmak oldukça zor çünkü o bu dansın beden bulmuş hali olarak karşımda duruyor. Ateş yakardı,su serinletirdi. Benim bildiğim tek gerçek buydu. Ama kendimi bu tehlikeli cazibesi olan dansın içinde bulduğum anda tüm bildiklerim koca bir yalana dönüştü. Yalanlarla dolu bu dünyada hep duyduklarıma göre hareket ettim. Şimdi ise yaşayarak öğrenme vakti.. Peki ya siz,dans gösterisi izlemek ister misiniz?

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

"Kimseye güvenim kalmadı benim." dedi kuru bir sesle. "Yanından gitmem için mi söylüyorsun bunu bana?" Sesimi onunki kadar ifadesiz tutmaya çalışmıştım ancak boğazıma oturan yumru buna engel olmuştu. "Yanımda kalman için söylüyorum." diye itiraf ettiğinde sesi acı çekiyormuş gibi çıktı. Yıkılmaz Doğu Keskin'i ilk defa yıkılırken görüyordum.

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

©Tüm hakları saklıdnır. Sen benim cesaretimsin Arel. Sen benim, bir insanın boğulmadan önceki son çırpınışlarında hissettiği umudumsun. Keşke bunun için zamanım olsa, kalbinin her santimini tek tek fethederdim. Hiç doğmamış olmayı dilerdim senden önce ama şimdi hakkında şükrettiğim tek şey sen ve senden sonrası.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.