Kamp için gittiği bir ormanda bulduğu cesetle başladı tüm hikaye. Bu ne ilk gördüğü ceset oluycaktı. Ne de son gördüğü ceset. Elleriniz o kadar sıcaktı ki benim soğuk ellerim onların büyüsüne kapıldı. Gözleriniz o kadar maviydi ki gözlerim onlarda boğuldu. Kanatlarınız o kadar büyük o kadar ihtişamlıydı ki , benim küçük çelimsiz kanatlarım onların güzelliğine kaptırdı kendini. Bu kadar mı kördüm ben sizin içinizdeki küçük çocuğu görmeyip güçlülüğünüzü kıskanıcak kadar mı? O mavi gözlerinizi içinde kaybolup yüzmeyi unutuacak kadar mı? Hiç hissetmediğim o hissi ellerinizde hissedip onu bırakacak kadar mı? Kanatlarınıza bakıp uçmayı bildiğiniz yalanına kapılıcak kadar mı? Bu soğuk odada sessizce ölümünüze yakınıcak ve ölümsüzlüğünüzü kutlayacak ikilemde kalacak kadar mı? Sevdim Sizi...

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne