Kamuflajlı kollarının kızın sarı bukleleriyle oluşturduğu tezata gülümsedi. Sonra gözlerini aşağıya indirdi. Bedeniyle duvar arasında küçücük kalan bir kız. Beyaz dantelin örtemediği göğüslerin arasındaki muhteşem vadi. Kızın kokusuyla sarhoş olmuş burnunu o çukura gömmemek için kıvranırken mırıldandı. "Ben askerim. Barut kokarım." Kızın inip kalkan göğüslerinden gözünü ayıramadan devam etti. "Sen dantelsin, parfümsün." Kendini güçlükle bir adım geri çekip o mavi gözlere baktı. "Bizden bi sikim olmaz. Şimdi git, o ütülü pantolonla evlen."

Her şey bir yüzüğü elimden çıkarmam ile başlamıştı ondan sonrasi ise peri masali.... dememi bekliyorsanız gerçekten yanıldınız. Ondan sonrası tam bir IMALAT HATASI!

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

"Nasıl yani?" "Şöyle yani,telefonunu aldı ve sana yaklaştığı sırada arkandan bir şeyler yaptı. Yani telefonunu karıştırdı." Son 15 dakikadır yaptığım gibi ağzımı açtım ve yine kapattım. Şok olmuştum resmen. Adam yüksek ve tek ihtimal telefon numaramı almıştı. Hem de benim dibimdeyken. Benimle oynamış, oyunumu bana karşı kullanmış ve double atış ile vurmuştu. Tam on ikiden! ♤♡♢♧♤♡♢♧♤♡♢♧♤♡♢♧ " Ne yapıyorsunuz allah aşkına. Oyuncak bebeğe mi benzettiniz? Insanim ben insan. Etim kemiğim var. Şu bileğime bakın ya." Kollarımı ikisinin de gözüne sokmak istercesine uzattım iki tarafa. Kıpkırmızı olmuştu bileklerim. Beyaz tenliyim ulan ben! "Ne istiyorsunuz anlamadım ki? Sen ne yaptığını sanıyorsun Renk!" Çileden çıkarmayın beni demiştim. "Ya sen? Ne tutuyorsun kardeşim kolumdan. " Alkım'a dönüp birde ona bağırdım. Yeter be. Kimse kim. Ne hakla durduruyorsun sen beni. Tanımıyorum oğlum ben seni. Anlamadın sanki! ♤♡♢♧♤♡♢♧♤♡♢♧♤♡♢♧

.