Birkaç demet karanfil tutuşturmuştu eline beyaz kadın. Savurdu kızıl saçlarını rüzgara doğru. Birkaç adım daha atsa; kaçabilse kurtulurdu kirlenmekten belki ama başaramadı. Kırmızı karanfili düşüren ellerini kanlar boyuyordu şimdi. Sessiz çığlığı yankılandı kulaklarında. O tuzaktı. Ve o uzaktı.

"babası öldükten sonra kendini yalnız sanan bir genç kız... Ama kafasını hayata kaldırsa öğrenecek sandığı kadar yalnız olmadığını. Ve onları dost sanan iki aşk..." " sizce iyi bir dostluk mu ? Yoksa iki dostluğu acıyla sonlandıran bir aşk mı? "...

HERKES BAKSIN BİR :)

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Bütün bölümler kaldırılmıştır. Yayımlanmış son nota bakarak sebebini öğrenebilirsiniz, teşekkürler. :)

Hırsızınız cüzdanınız yerine kalbinizi çalarsa? Bir süre daha sessiz durduktan sonra Akın'ın sorusuyla sessizliğimiz bozuldu. "İdil hiç aşık oldun mu?" Neydi bu şimdi? Ben ve aşk... Asla bu ikisini bir arada düşünmemiştim. Aşkı tanımıyordum. Zamanım yoktu tanımaya. Başıma gelen bu olaylarla nasıl aşık olabilirdim ki zaten. "B-Ben aşk hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Hiç aşık olmadım ki buna zamanım da yoktu." dedim kurumuş dudağımı dilimle nemlendirdikten sonra. İkimizde sessizdik. Odadaki tek ses saatin tik taklarıydı. "Sen?" dedim sesime merakımı yansıtmamaya çabalayarak. Bir süre parmağıyla dizime daireler çizdikten sonra sorumu yanıtladı. "Ben de hiç aşık olmadım." "Neden peki?" Neden aşık olmamıştı ki? Çok yakışıklıydı. Başarılıydı. Zengindi. İyi biriydi. Büyük ihtimalle de romantikti. "Dış görünüşüm param için yanımdaydılar. Klişe olabilir fakat öyleydi. Yokluğumda özlemek yerine daha iyisini bulmaya çalışıyorlardı." dedikten sonra derin bir nefes alıp biçimli dudaklarını ıslattı. "Aşk çok güzel bir duygu İdil. Sevmek, sevilmek, özlemek, kıskanılmak... Hepsi öyle güzel ki. Aşkı yaşamadan bilmek imkansız. Anlatmak için kelimeler gerçekten yetmez. Biri gelir bakarsın o olmuşsun ona karışmışsın. Uykularını kaçırır olmuş. Kokusunu ezberlersin. Sana yazılmış her kelimesinde duygu yüklü bir şiirdir o kişi. Aşka sahip çıkabilmek inanmak gerekir mutluluk için. Acılarına da mutluluğu gibi katlandığında hissettiğin şey aşktır." "Sanırım aşık olsam bile anlamam. Sonra da unutur giderim." Bu sözlerime alaylayıcı bir şekilde kıkırdadı. "Merak etme güzelim o zaman anlarsın işte. O an öğrenirsin aşkı."