Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Merhaba Ben Duygu Paksoy . 17 yasına bu yaz gırdım ve lise 3'e gideceğim. Aslında Bodrum 'da yaşıyoruz.Ama annem ve babamın işleri dolayısıyla taşınmak durumundayız. Ailem bana küçüklüğümden beri ilgi gostermez. Yani ben bunu işe bağlıyorum.Evet hayatta çok büyük yüklerle geldim ,annemin hiçliği,babamın ilgisizliği,yaşayamadıgım çocuklugum,yalnızlığım git gide artan çaresizliğim ve gozyaşlarım... Geçmiş ve geleceğin ,dünya ve cennetin iç içe geçtiği bir aşk oykusu.... Okulum yeni bitmişti ,ama biz yine taşınmak zorundaydık ve hangi sehire gideceğimizi ben bile bilmiyordum. Yine okulumdan ,arkadaslarım ,sevdiklerimden ayrılacaktım.Bu benım için sorun mu sizce ? Çocukken alışıktım ben sorun değil ! ... Annem odama girdi ''kapı tıklatmadan'' : -Kızım bavulunu hazırladın mı? dedi. -Ne bu kadar cabuk mu? dedim ve üzülmüştüm. Ama ne care hazırlamak için bavulumu çıkardım. Annem : -''Bütün kıyafetlerını toparlama !'' dedi. Şaşırmıştım. -''Neden '' dedim heyecanlanarak... Sana bir sürpriz yapmak istedik ve maldivlere tatile gidiyoruz... Ben o benım meşhur kuzen dansını yapmamak için zor tutuyordum kendimi.. -Ço-çokkk sevindim anne.Hemen yazlıklarımı koyuyorum.dedim ve annem odamdan çıktı. Ben heyecandan bayılacaktım.Hemen bavulumu kısa şortlar, bikini,iki tane kitap,gozlük,şapka ,gibi şeylerle doldurdum. Bavulu hemen kapattım. Ee sıra ne gıyeceğim di. Annem ve babam giyeceğim giysiye çok takmadıkları için üstüme salaş beyaz bluz ,altıma kısa şortumu çektim.Sıra geldi ayakkabıma nike spor ayakkabımı giydim.Saçlarım uçlarına doğru sarıya donuktu.Hemen saçlarımın uclarına maşa yaptım koluma kol çantamı taktım ve odamdan cıktım. Hemen annemin yanına gidip; -Anneciğim Ezgi'de benle gelse olmaz mı ? dedim. Bi düşündü. Beni kırmaz heralde ? -Imm , peki tamam oyleyse yarım saat içinde çıkacaz haberın olsun.

"Ben uzun zamandır hiçbir şeyden emin olamıyorum. Bir sabah kalkıyorum, yaşamak istemediğimi düşünüyorum. Hayatta kaybettiklerin kazandıklarından fazlaysa yaşamanın ne anlamı var ki? En son ne zaman bir şeyi kazandığımı, en son ne zaman mutlu olduğumu hatırlamaya çalıştığım anda da..." derken gözlerim yine dolmuştu. "... cevap hep sen oluyorsun,'' dedim ve gülümsemeye çalıştım. Yanaklarımın üstünden süzülen gözyaşlarımı hissedince silmek için elimi kaldırdım. Tam yanağıma götürecekken Demir benden önce davrandı ve başparmağını yanağımda ve gözümün altında gezdirerek gözyaşlarımı sildi. Avucunu açtı ve başımı onun avucuna yaslamama izin verdi. Bu kitap KARANLIK LİSE serisinin ikinci kitabıdır.Önce ilk kitabı okumanız tavsiye edilir. Karanlık Lise serisi Epsilon Yayınevi ile tüm kitapçılarda! Karanlık Lise ve Karanlık Lise 2'yi tüm kitabevlerinden ve internetten satın alabilirsiniz. Bu yolda hiçbir zaman desteğini çekmeyen, daima yanımda olan Gölge Ailesi'ne çok teşekkür ediyorum. Sizler benim ikinci ailemsiniz. Sizleri çok seviyorum. Twitter: @alyaoztanyel Facebook: Karanlık Lise sayfası, Alya Öztanyel sayfası

Arkadaşlıklar, aşk, aile, okul... Hayatınızda her şey mükemmelken, elinizdekilerin farkına tam olarak varamazsınız... On yedi yaşındaki Güneş, anne babasını ve küçük kardeşini kaybettikten sonra, yaşadığı acıların ardından hayatına devam etmek istiyordu. Güçlü olmak zorundaydı. Eski okulundan işlemediği bir suç yüzünden atılınca, kendini "Başka yere kabul edilmeyenlerin gittiği okulda" buldu. Karanlık geçmişleri olan insanların toplandığı bu okulda; -Güneş nasıl ayakta kalacaktı? -Böyle bir okulda dost edinebilir miydi? -En önemlisi, bu karanlık okulun en karanlık öğrencisi olan Demir'in karşısında kalbini koruyabilecek miydi? -Ya saf, hayatı kayıplarla ve gözyaşlarıyla dolu olan Güneş,Demir'in gölgesine razı olursa? Burası Karanlık Lise... Burası Güneş için sadece bir başlangıç... KARANLIK LİSE EPSİLON YAYINEVİ İLE 02.02.2015'TEN İTİBAREN RAFLARDA :) Artık kitabı satın alabilirsiniz :) Karanlık Lise serisinin fragmanı: https://www.youtube.com/watch?v=UsDitPn01IM

On altı yaşımda öldüm ben.Yaşarken adeta bir ölüye döndüm , hayallerim düştü yanaklarımdan.Düşünemedim hiç bir şeyi.Daha doğrusu düşünmeye gerek duymadım.Ve bir gece sabaha devrolurken öğrenmiştim ; Ben bir vampirdim. Kirli sayfalarım silinecekti ve temiz bir sayfaya yol açacaktım .İstemiyordum.Normal bir yaşantım varken aksiyona ne gerek vardı ki ?Ama kabullenmem ve üstesinden gelmem lazımdı.Hayal kurmayı bırakıp gerçek yaşantıya dönmüştüm.Yada dönecektim , ama bu hiç kolay değildi.Unutturmam lazımdı artık , beynime kazınmış kötü anıları.Geçmişimiz her ne kadar silinse de gelecekte gelecekti tekrar karşımıza.Ve tekrar silmeye gücümüz olmayacaktı.Ama ben bunu başarmak zorundaydım,her ne kadar kötü şeyler yaşayacak olsam da dik durup üstesinden gelmem lazımdı.Ve yapacaktım bunu.Hava yavaş yavaş aydınlamaya başlıyordu.Ay yok oluyor ve güneş doğuyordu.Birlikte asla duramazlardı.Güneş batarken ay yerini alıyordu , ay batarken ise güneş.Bende kendim gibileriyle birlikte olabilirdim normal insanlarla değil. Her şeyin bir düzeni vardı .Normal insanlar varken benim gibiler onların yanında yaşayamazdı. Ve ben bu düzeni öğrenene kadar kendim gibi olanlarla kalacaktım.