Demokan Korkut... Karaları kuşanmış, zehir zemberek dili ve sert bakışları ile insanı intihara sürükleyen bir adam. Ermen Korkut... Nazik, tatlı sert konuşmaları ve insanın kalbinde parendeler attıracak gülümsemesi ile dünyaya aydın bakan bir adam. Erdener Korkut... sert yüz hatlarına rağmen içindeki çocuğa sahip çıkamayan, amansız bir sevdaya tutsak olan ve günahın tutkusuna yenik düşen bir adam. Ve diğer Korkut Erkekleri... SON DANS ADLI HİKAYENİN İKİNCİ KİTABIDIR!

Kan bağı yeter miydi ona adım atıp sarılmama, yaşanmışlık gerekmez miydi onu candan saymaya? (Bu hikaye 16.01.2018 tarihinde yayınlanmaya başlanmıştır.) ©Tüm hakları şahsıma aittir ve iznim olmadan alıntı yapılamaz!

"Benim kalbim karanlıkta kaldı, yeniden nasıl başlarım bilmiyorum." "O zaman bizde o karanlıkta beraber kayboluruz!" (30.01.2017 tarihinde yazılmaya başlanmıştır.) ©Tüm hakları şahsıma aittir. İznim olmadan alıntı yapılamaz!

İkinci Bahar ''Bahar...ikinci şanslara inanır mısın ?'' Yeşil gözleri hüzünle doldu. Uzun kirpiklerinin gölgesi düştü kadının yanaklarına... ''İnanmam...Çünkü bana ilki için bile verilmedi şans...'' Adam kara gözlerini dikti kadına...O kadar güzeldi ki... O kadar şiir gibiydi... Nazım olası tuttu adamın... ''İnanman için ne yapabilirim Bahar'ım ?'' Kadın dolu dolu gözlerinden birer damla yaş düşerken omuzlarını dikleştirdi. O hiçbir zaman yenilmemişti...Hayata,insanlara....kötü niyetlere bile... ''Ben inanmak için geç kaldım artık Murat...'' Dedi ama sesi karanlığa değil adamın kalbine düştü. Yeşiller ve kara gözler birbirini tarttı. Sessiz savaştı onlarınki ... kazananı olmayan mağlubu olmayan... Kadın yıkıktı...virandı...hem de kan ve revandı içi... İlk aşkın peşinden koşmuştu... İnanmış..ihanete uğramıştı... Kendi yatağında sevdiği adamı başka bir kadınla görmekti onu yıkan,yakan...harabeye döndüren...Şimdiyse yakmıştı tüm gemilerini ta ki ona kadar...o kara gözlere kadar... &&& Adam... çılgındı...aşk hiçbir zaman onun limanına varmamıştı.O hiç aşka düşmemişti... Ta ki kırgın,yıkık,dökük yeşilleri görene kadar... Ta ki aldatılmışlığına rağmen çocukları için dimdik ayakta duran Bahar'a kadar... Kimseye boyun eğmemiş...kimse ona aşk adına bir şey hissettirememişken bu kadının kölesi olmuştu. O kadar mağrurdu ki Bahar...Murat ona her baktığında yeniden inanıyordu aşka... Bu kadın ona tek bakışıyla hükmedebilecekken o 'git' diyordu... ''İyi de'' dedi...Murat içinden...buruk bir tebessüm dudaklarına yayılırken... ''Ben sen olmuşken ,nereye gitsem senken, nereye baksam sana bakıyorken, nasıl giderim...???''

& Bir Aşk Masalı & Önce kadın oldu o... Çocuk olmadan , genç bir kız olmadan... Çünkü öyle dediler...öyle istediler... O da kendine biçilen rolünü kavradı hemen.. Çünkü o hiç kimsenin küçük kızı olmadı küçüğü , sevdiği olmadı... Yazıldığını düşündüğü kaderine razı geldi,kabullendi.. Ta ki onun tarafından sevilene kadar... Ta ki nedensiz sevildiğini öğrenene kadar... Ta ki biri ona çıkıp sevilmeyi en çok onun hakkettiğini öğretene kadar... ******************* Ona kadar asla hissetmemişti korumak için birini delice; Ona kadar asla hissetmemişti kendini güçsüz; Ona kadar asla hissetmemişti birinin yaralarını sarmayı böyle deli gibi istediğini; Ta ki o delici bakışları bulduğunda işte o zaman lanet etti ilk kez erkek olduğuna; Ta ki o zaman lanet etti onu herkesten önce bulmadığına ; İşte o zaman karar verdi tek istediği O'ydu... Deli Balım...

"Nadir olan ne varsa nadir olan içindir." '' Gel buraya küçük dahi..'' derken ışıl ışıl yeşil gözlerine,dolgun kırmızı dudaklarına baktım.Omuzlarından aşağıya şelale gibi dökülüp ince beline değişini kızıl saçlarının,uzun bacaklarını süzdüm aç bakışlarla... Ben ona hep aç kalacaktım. Ne olduğu,kim olduğu ya da çaresiz ' sessizliği' asla umrumda olmayacaktı. O benim sessizliğim bense onun kalan hayatımız boyunca herşeyi olacaktım ama en çokta onun duyuramadığı sesi olacaktım. *** Bazen her ses anlamsızlaşır alelade olur ama duyabiliyorsan...Peki ya her yer herkes sessiz olsaydı. Ne yapardın ? Çünkü o ne kadar zeki olursa olsun hep içinde sesini kaybettiği yaşta olacak. O küçük kız olarak..

Bir insan diğerini en çok ne kadar severdi? En çok ne kadar özleyebilirdi...? Aşkın sınırları olur muydu ? Ya da özlemenin... Beklemenin... Ne demişti şair ; ''Yıkıldı seni bekleyen şehir, artık gelsen de bir gelmesen de..'' Gelecek miydi? Tamamen benim olmaya...bende kalmaya...yıkılmadan içimde onu bekleyen şehir?

Öyle bir seveceksin ki yüreğinden kimse ayıramayacak. 17eylül 2014-29mayıs 2015

Her evlilik mutlu son olmaz..hele evliliğiniz kocanızla değil kaynanızla ise...Bu bir aşk hikayesi değil, kalp yarasıdır.(Her hakkı saklıdır..)