Not: Bu kitap en fazla 10 bölümden oluşacaktır. Kısa hikayedir yani :) Liseden beri var olan bir aşktı bu. Ama biliyordu ki o kendisinin imkansızı, olmayacak rüyasıydı. Bu yüzden kimseye anlatmamıstı derdini, kalbinin en derinine gömmüştü sevgisini. Olmayacak duaya amin denmezdi değil mi? Her şey güzelleşmiş onu unutmaya başlamıştı. Hatta belki de yakın zamanda gönül kapılarını da açardı.O değişmişti,hissediyordu. Mutluydu... Taki kader ona yeni bir oyun oynayana; onu tam da unuttum dediği anda karşısına çıkarana kadar. Mutluluk ondan uzak mı olmalıydı? Peki ya, daha da önemlisi; duygularinin değişmediğini, "değiştim" diyerek sırf kendini kandırdığını fark ederse ne olacaktı? İnsan neden hep imkansızı isterdi? En çok istenenden nasıl vazgeçilebilirdi? Ya bir de imkansız mümķüne dönüşürse kalp ne yapmalıydı?