Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

O gece dolunay vardı, yıldızlar hiç olmadığı kadar parlaktı ve gökyüzü kendine ait olanı almak için hazırdı. Soğuk bir rüzgar esti. Esen rüzgar bir defterin sayfalarını havalandırdı, sayfalar birbiri ardına çevrildi ve rüzgar aniden dindi. Yağmur damlaları açık bir yaradan yere damlayan kanların ritmiyle yeryüzüne düşmeye başladı. Açık kalan sayfa yağmur damlalarıyla lekelendi ve kızın kaderi o an değişti. O gece dolunay vardı ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

İntihar, görüp görebileceğiniz en gerçek, dürüst ve acı öz eleştiridir.

" Ve Nefret, başarısızlığa uğramış sevgidir."