Ben 17 yaşındayım.Adım Simay.Yetimhane kalıyorum. Annemi babami hic gormedim.Neden beni buraya bıraktıklarını bilmiyorum.Bu ana kadar hayattan zorluk çektim. Sadece tek dostum tek ailem tek kardeşim Eda var. Kardeşim dediğine bakmayın.Burda tanıdım onu. Kötü günlerimizde birbirimizin yanında olduk.Ayrılmayıda düşünmüyoruz.Ailem benim karşıma çıkarsa onları asla affetmem. 17 yaşıma kadar başımın çaresine bakmışım bundan sonrada bakarım.

-Ben Selda ,seni daha önce bizim okulda görmedim yeni mi geldin? -Ben de Emre tanıştığımıza memnun oldum.Galiba aynı okuldayız. Bir saattir ben burda ne diyorum ya daha yeni anladı biraz anlayışında var galiba. -Evet sonunda anladın aynı okuda olduğumuzu. -Yeni geldim sayılır görmemen normal.Teneffüslerde pek çıkmam dışarı da. -Hıım iyi bakalım böylece görmüş ve tanışmış olduk.Şimdi derse yetişmem gerek sonra görüşürüz. Demesem hiç ayrılacağı yok yapıştı sülük gibi. -Eğer izin verirseniz bugün ben bırakayım okula sizi.Hem boş boşuna durakta da beklemiş olmazsınız. Off şimdi de bu mu gelecekti başıma bide senle uğraşamam. -Yok istemez az önce gördük kibarlığını. -Lütfen ama bir seferlik hem bilerek olmadı ki özür dilerim. -Bir kere senin yaşın kaç başın kaç da daha yürümeyi bilmezken araba kullanıyorsun.

Bir kadın;bazı gerçekler ile düzeni bozulmuş,duyguları ağır bir darbeye maruz kalmış,yalnız hissetmiş,acı çekmiş,ama sadakatini kaybetmemiş. Gerçekler bir yana;onu büyüten insanlar,ki o çekinmeden ailem diyebiliyor,bir yanaydı. Dolun,güvendiği kişiler için canını bile feda edebilirdi. Bir adam;öğrendiği 'saklı' bir gerçekle her şey değişti.Bir anda olgunluk seviyesi artmış,sorumlulukları büyümüş,düzeni kökten değişmişti;ama şikayetçi miydi..Kesinlikle hayır. Selim;yeni tanıştığı oğlu için canını bile feda edebilirdi. Küçük bir çocuk.Etrafta olanları anlamak için çok küçük,küçücük.Konuşmayı bile çözememişken,anlamak güneş kadar uzaktı. Ama iki kalbin birleşmesi için zemindi,onun küçük elleri,yüreği,gözleri..Kısaca tamamı..Kağan Üvey olduğunu öğren Dolun,oğlunun varlığını geciktirmeli öğrenen Selim ve kitabın prensi Kağan... 'Bir baba en çok neyle mutlu olurdu?' 'Çocuğunun tebessümü ile.'

On altı yaşımda öldüm ben.Yaşarken adeta bir ölüye döndüm , hayallerim düştü yanaklarımdan.Düşünemedim hiç bir şeyi.Daha doğrusu düşünmeye gerek duymadım.Ve bir gece sabaha devrolurken öğrenmiştim ; Ben bir vampirdim. Kirli sayfalarım silinecekti ve temiz bir sayfaya yol açacaktım .İstemiyordum.Normal bir yaşantım varken aksiyona ne gerek vardı ki ?Ama kabullenmem ve üstesinden gelmem lazımdı.Hayal kurmayı bırakıp gerçek yaşantıya dönmüştüm.Yada dönecektim , ama bu hiç kolay değildi.Unutturmam lazımdı artık , beynime kazınmış kötü anıları.Geçmişimiz her ne kadar silinse de gelecekte gelecekti tekrar karşımıza.Ve tekrar silmeye gücümüz olmayacaktı.Ama ben bunu başarmak zorundaydım,her ne kadar kötü şeyler yaşayacak olsam da dik durup üstesinden gelmem lazımdı.Ve yapacaktım bunu.Hava yavaş yavaş aydınlamaya başlıyordu.Ay yok oluyor ve güneş doğuyordu.Birlikte asla duramazlardı.Güneş batarken ay yerini alıyordu , ay batarken ise güneş.Bende kendim gibileriyle birlikte olabilirdim normal insanlarla değil. Her şeyin bir düzeni vardı .Normal insanlar varken benim gibiler onların yanında yaşayamazdı. Ve ben bu düzeni öğrenene kadar kendim gibi olanlarla kalacaktım.