Patatesler artık insanlar tarafından katledilmekten bıktı ve insanları yok etmek için ellerinden geleni yapacaklar!

Çocukluk sadece doğumdan belli bir yaşa kadar süren bir dönem değildir ve belli bir yaşı da yoktur.Çocuk büyür ve çocukça şeyleri bırakır.Çocukluk hiç kimsenin ölmediği bir krallıktır. Edna St. Vincent Millay Bu o kandı işte. Bana hayat veren , başkalarının hayatını çalan o kan. Şimdi ellerimin üzerinde , gözlerimin önünde olan o kandı işte. Damarlarımda akan , her saniye hücrelerime dolan kan. Bu kan , yere yığılmış bedenden süzülen kandı . Annemin kanı. Şimdi , düşüncelerim , duygularım ve hafızam , hepsi çok tanıdık ve güven verici. Mutlu olmak için çabalamanın bir anlamı yoktu. Çünkü mutluluk gerçek değildi , gerçeğin tuhaf bir yansımasıydı. Asıl gerçek olan acıydı. Acı , birlikte ölmeniz gereken şeydi. Küçük kardeşi , dostları ve intikamı arasında sıkışan genç bir bedenin hikayesi . Mathilda , yıllar önce kaldıkları sığınağın basılması ile önce ailesini ,sonra çocukluğunu kaybeder. Küçük kardeşi ile birlikte hiç anlamadığı bir savaşın ortasına düşen Mathilda için , geri dönmenin hiçbir yolu yoktur. "Peki sence hayat nasıl ? "Drew , kaşlarını kaldırıp Mathilda'ya döndüğünde , James de onları izlemeye başladı. Bir an duraksadı Mathilda. Soğuk hava aniden ısınmış , boğuklaşmış , katılaşarak aralarında asılı kalmış gibiydi. "Dipsiz bir uçurum gibi."dedi onları merakta bırakmamak adına. "Sanki her geçen saniye dibe vurmaya daha çok yaklaşıyormuşum gibi." -28 Şubat 2016 tarihinde tamamlanmıştır -

Zifiri karanlıkta gelse şiirin hası Ayak seslerinden tanırım Ne zaman bir köy türküsü duysam Şairliğimden utanırım.. Bedri Rahmi Eyüboğlu

Madam'ı ilk tanıdığımda, üniversiteyi yeni kazanmıştım. Öğrenciliğimin tuhaf günleri bu gökdelenli şehrin kalabalık ve işlek semtlerinden birinde tuttuğum evin sahibiyle tanışmamla başladı. Apartman tarihi bir hanın içerisindeydi. Ev sahibim olan Madam da bu apartmanın çatı katında oturmasına rağmen onu hiç görmemiştim. Kirayı her ay bir zarfın içine koyup kapısının altından atmam istenmişti. Madam'la karşılaştığım o geceyi hiç unutamıyorum. Kapısının altından hafif bir ışık sızıyordu. Tam eğilip elimdeki zarfı atacağım sırada bir gıcırtıyla kapı aralandı. Adeta ödüm patlamıştı. İçeriden cılız bir ışık sızıyordu. Nemli bir koku eşliğinde derinlerden, uğultuya benzer bir müzik sesi geliyordu. Sessizce yaklaşıp içeriye baktım. Gıcırdayan yer tahtalarının sesleri eşliğinde soluk ışığın sızdığı odaya girdim. İşte benim tuhaf hikayem o gece başladı...

Belki birinin hikayesi iyi olsaydı toparlayabilirlerdi ama ya ikiside yıpranmış, yıllarca kullanılmış ve yırtılmaya yüz tutmuş kazaklar gibiyse.. İşte bu kötü. Kardeşinin doğumunda annesini kaybetmiş, babasının toparlayamamasıyla yalnızlığa mahkum ve tek dayanağının kardeşi olduğunu düşünen Azra, yıllar sonra suçluluk duygusuna daha fazla dayanamayan kardeşi Buğra'yıda kaybeder ve bir daha ondan haber alamaz. Filmlerdeki gibi çocukluğunda ve gençlik zamanlarında inanılmaz anlar yaşatan bir babayı kaybetmek nasıl bir acıydı Doruk ve Ece? Sizden iyisi bilemez sanırım bunu. Kendilerini toparlamayamayıp ellerinden kaçırdıkları ve batırdıkları hayatları..