"Yara içinde kalmış vücudum artık buna dayanamıyor. Göz yaşlarım sürekli akıp gidiyor ama faydası yok, sadece ağladığımla kalıyorum. Her gün güneş yavaş yavaş yükselirken, karanlıkta kayboluyorum ve yine yatağımda tek başıma uyanıyorum. Her gün." Mutfağın tezgahına tutunup göz yaşlarını durdurmaya çalıştı. Cesaretliymiş gibi davranmaktan çok yorulmuş, duygu patlamasına teslim olmak üzereydi. "Bu karanlığın sonrasından nefret ediyorum, uyanmak istemiyorum Wonshik." Göz yaşlarının beraberinde getirdiği titreyen sesine engel olamadı. Kafasını öne eğmiş, gözlerini kapatıp konuşmasını sürdürmüştü. "Sırf seni beklediğim için tehlikedeyim. Yaralarım iki katına çıktı." Gücünü toplamak için kendini zorlasa da başaramamıştı. Duygu patlamasının verdiği cesaretle yüzünü ona dönüp titreyen sesini aldırmadan konuşmaya devam etti. "Ve sen olmadan... çevremdeki her şey karanlıktan daha korkutucu."

Çilekli sütümle aynı yerimdeyim yine. İnsanlar beni görmeye alışmıştı artık. Tıpkı onun söylediği gibi. Her gün aynı yerimde onu görmek için bekliyorum. * İçkiye alıştım mı? Ya da artık üstüne kusamayacağım için mi sakin midem? Sanki artık acın, uyuşturmadan aklımdan çıkmayacak gibi. * "Bana Channie diyor ki desene. Bekle de, sabırlı ol de. Oyunumuz buydu. Başarırsam senin hakkında en merak ettiğim şeyi söyle bana. Başarırsam sormama izin ver. Çünkü bilmediğim yalnızca bu kaldı. Ne zaman döneceksin?"

Hayatı boyunca neredeyse onbeş cenazeye katıldı ama şimdi katılması gereken bir cenaze daha var. Kendi cenazesi.

Baekhyun birkaç bitki türü keşfetmek istiyordu, yeni bir dünya değil.

Chanyeol boşanmak istedi. Baekhyun ise bir hafta daha... 10080 dakika~