Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Sinirle soluyup "Gerçekten sana aşık olduğumu mu sanıyorsun Rüzgar Türkmen!" diye bağırdım. "Evet öyle" diyip alayla sırıttı. "Senin gibi bir piç kurusuna aşık olacağımı mı sandın hah komikmiş!" Kulağıma doğru eğildi.Burnunu boynuma değdirdi.Nefes alış verişini tenimde hissedebiliyordum. Bana böyle yaklaşması tenimde yanma hissi vermişti. "O kadar emin olma bebeğim" diyerek yanımdan gitti. Tam bir pislik !

.