Bir kadın düşünün kendini embesil zihinlerden soyutlamış, gözden düşmüş ve düşmekte olan. O zihniyetlerde de düştükçe kültürlü zihniyette yükselen ve yükseldikçe kendini bulan bir kadın. Zorlukların ne derecede acıtabileceğinden habersiz üniversite eğitimini tamamlamaya çalışan ve ileride güzel bir kariyer sahibi olmak isteyen Rosie babası zoruyla para karşılığı Scott adında işi gücü yerinde nüfuslu biriyle evlendiriyor. Buralara kadar olan kısım sıradan. Asıl mevzu şu sorudan sonra başlıyor. Peki hayat onu küçük şeylerin büyük umutlara ve mucizelere dönüşebileceğini gösterecek mi? Not= +18 (DÜZENLENİYOR...)

Manevi ailesini kaybeden ve bundan dolayı manevi kardeşiyle arası açılan Berra Derin duyduğu hakaretlere, gördüğü dışlanmaya daha fazla dayanamayıp soluğu İstanbul'da alır. Kendine yeni bir yol çizmeye karar verirken hesapta olmadığı bir şey olur. Kaan Erdinç ile yolları kesişir. Kaan Erdinç'in geçmişi açığa çıkmasıyla beraber Berra kendini siyah beyaz dünyasında bulur. Bu dünyadan kendini uzaklaştırmak isterken Kaan'ın eli Berra'nın hep üstünde olur. ALINTI "Gideceksin dedim!" Dudağının arasından tısladı. Sinirli hali beni korkutuyordu. Fakat gitmemi istiyordu. Burasının benim için tehlikeli olduğunu söylüyordu. Beni mi düşünüyordu? Sanırım bu son soruyu bin defada tekrarlasam usanmayacaktım. Çünkü söz konusu bendim. "Benim hakkımda hiç bir şeye karar veremezsin anladın mı?" Yüzüne avazım çıktığı kadar bağırdım. İki ellerimle omzuna bastırdım. "Hiç bir yere gitmiyorum, bunu o taş kafana sok!" Kaan'ı omzundan iterek odadan koşar adımlarla çıktım. Arkamdan "Berra!" Diye kükredi. Asansörün kapısı açılınca '0' düğmesine bastım. Kapının hızlı kapanması için düğmeyi zorladım. Kapı yavaş yavaş kapanırken gözlerimi kapattım. Rahat bir nefes verip gözlerimi açtım. Asansör kapısının arasında el görünce çığlık attım. Tek eliyle asansörü durdurdu! "Sen manyaksın!" Yüz ifadesi beni çok ürkütüyordu. Üstüme doğru gelince kendimi kapana sıkışmış gibi hissettim. Hızlı bir hareketle herhangi bir asansör düğmesine bastı. Asansör ani bir çekimle durdu. Işıkların sönmesiyle gözlerimi kapattım. "Kes şunu!" Soğuk ve güçlü elini çenemde hissettim. Çenemi sıktığında acıyla inledim. Refleks olarak iki elimle, çenemi sıktığı elini tuttum. İtmeye çalışıyordum fakat gücüne karşı gelemiyordum. Ne yaptığını idrak etmeye çalışırken nefesini tenimde hissettim.

İyi okumalar

Okulun kapısının önünde okula bakıyordum güzel bir okuldu.Acaba arkadaşlarım nasıl olacakdı? Bir kac dakkika sonra okulun icine girdim ve sınıfın tam icine girerken kapıda bir cocuk duruyordu. Gecmeye calışıyordum ama izin vermiyordu en sonunda kendimi tutamayip: "Ya çekilsene şuradan be gececegim" diye bagırdım. Bana bir kac dakkika bakdıkdan sonra: "Sen yenisin galiba bücür" diyip pic pic güldü. Sonunda onu şaşırtarak iceriye girmeyi başarmışdım.

Benim adım Demet. Zengin bir ailenin tek kızıyım. Ailemin isteğiyle tıp okuyordum. Hayatımın aşkı Sarp ile üniversite son sınıfta tanıştım. Sarp 'ın bana olan bakışları onun da bana aşık olduğunu gösteriyordu. Her fırsatta kariyer yapmak istediğimi dile getiren ben Sarp 'la bir gelecek kurmayı bile düşünüyordum. Sarp dünyalar yakışıklısı bir adamdı. Ben ise ona göre prenses... Onun değimiyle ' bambi '. Evlenmek istiyorduk.Evet evlenmek...Ailelerimiz bizim bu kararımızı onaylamadı hatta ve hatta Sarp ' ın babası Mehmet amca Sarp ' ı evlatlıktan reddetti. Benim anne ve babam da pek sıcak bakmadı. Ama biz sonucu ne olursa olsun evlenmeye kararlıydık ve evlenecektik. Benim görev yerim belli olmuştu. İstanbul Devlet Hastanesi. Sarp ise bir reklam şirketinde çalışmaya başlamıştı. İlk maaşlarımızla bir ev tuttuk ve gücümüzün yettiği kadarıyla evimize eşya almıştık. Rüya gibi bir nikahımız olmasa da en özel anımdı...

#82 "Herbir tuğlası birimizi temsil eden o duvar şimdi Paramparçaydı..." Her şey hiç olmadığı kadar normaldi, sıradan ve tertemiz. Gidişat, içlerine düşen yıldırımla değişmeye başladığında kendilerini bir oyunun içinde buldular. Hayatın gerçek zorluklarından habersiz kendi zorluklarıyla mücadele eden bir grup gencin hikâyesi sizi hayal kırıklığına uğratabilir çünkü onlar, hayalleri işgal edildiğinde, başkalarının hayallerini çaldılar... °Bu hikâyeyi, hayatın yaşamaya değer olmadığını anlayıp yaşamaktan vazgeçen dostum, Yasemin'e ithaf ediyorum. Nur içinde uyu.° - Not | Bu bir Aytil hikâyesi değildir. YAYIMLANMA TARİHİ : 13:06:2015

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

3 KİTAPLIK SERİ EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA SATIŞTA! İLK KİTABINI WWW.BEYZAOZAYDİN.COM 'DAN ÜCRETSİZ BİR ŞEKİLDE OKUYABİLİRSİNİZ. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE ^^ "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin, diye düşünsem de "Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Şiirsiz hayat şiirsiz aşk olur mu? Olmaz tabi... Şiir sokakta,şiir her yerde arkadaşlar...