Deel twee ShadowRunner! Zwijgend pakte ze het geweer op, herlaadde het en keek hem vervolgens scherp aan. 'Weet je nog dat je me vertelde dat we Shadow- Runners heten omdat jullie je hele leven al opgejaagd worden?' Hij keek haar even aan en knikte toen. 'Wel,' zei ze. 'Iets jaagt op me en ik ga niet rennen.' - En zo werd de opgejaagde de jager. Skye Blue is terug in DarkSide. Nu ze eindelijk samen is met River en de dood van Jace aan het verwerken is, lijkt alles goed te gaan. Problemen komen en gaan, zo zijn er dingen gebeurd die de relatie van Skye en River nog wel eens in de weg kunnen zitten. Maar al met al gaat het goed. Maar er is een nieuwe vijand opgestaan. Wie of wat het is, weet Skye niet. Het enige dat ze weet is dat het maar al te graag van haar af wil. Rennen doen de ShadowRunners al hun hele leven lang. Nee, Skye is het zat, ze draait de rollen om. Wie eerst op haar jaagde wordt nu door haar opgejaagd. En het kan maar beter oppassen, want de wapens staan op scherp. - Dit is deel 2, ik raad je aan eerst deel 1: ShadowRunner te lezen anders snap je wellicht het verhaal niet. ©MichhhB - alle rechten voorbehouden.

DarkSide, dé mysterieuze stad. Niemand uit de buitenwereld die er heen mag. Maar wat gebeurd er als een van de meest gevreesde, gebroken personen uit LightSide in aanraking komt met de mysteries van DarkSide? Skye Blue, tenzij je in DarkSide woont, ken je haar. Zij, eigenlijk een mysterie op zich. Zij, die DarkSide volledig op zijn kop zet. Hij, tenzij je buiten DarkSide woont, ken je hem. Hij, met een zware achtergrond. Hij, de leider van de duistere geheimen van DarkSide. Maar voor hoelang blijken de mysteries van DarkSide nog duister, als iemand die een lange tijd geen licht meer heeft gekend, de hoofdrol speelt in dit verhaal. 'Is dat niet waar het leven om draait? Zelf uitvinden wie je bent, er achter komen wat goed voor je is? Ik ben ook maar een tiener, jong, onwetend en ik zal fouten maken. Maar ik wil zelf mijn beslissingen maken want soms, maken de beslissingen die je maakt jou en hoe je bent' roep ik uit terwijl ze me aanstaren. Ik kijk om me heen, mijn keuze zal alles voorgoed veranderen... Momenteel bezig met herschrijven (!) - Alle rechten voorbehouden. Thanks for reading x

Mensen vertelden me altijd dat ik de glans in mijn ogen door niets of niemand mocht laten dempen. Ik denk dat ik niet besefte wat ze precies bedoelden, tot het ook werkelijk gebeurde. Mijn hele zestienjarige bestaan was ik een 'normaal' mens geweest. Tuurlijk, ook ik moest me door de uitdagingen van het leven heen worstelen- maar dat deerde me niet. Altijd zag ik het als een onderdeel van het fenomeen 'leven'. Wanneer je ruw weggerukt wordt uit je leven lijkt dat het ergste wat er had kunnen gebeuren. Iemand nam je het recht af om je eigen pad te bepalen en te kiezen wie je wilde zijn. In werkelijkheid werd je identiteit afgenomen. Achteraf, bleek de echte strijd voor mij nog te moeten komen. Een zieke geest bleek een onbegrijpelijke te zijn. Zo was het voor ons onmogelijk te bedenken waarom ze ons dit aandeden. Waarom waren juist wij uitgekozen om mee te spelen in hun psychopathische spel? Het trekt je omlaag als de mensen om je heen alle hoop verliezen. Ook ikzelf begon hoe langer het duurde af te zwakken. Wat me echt geraakt had was echter het feit dat de buitenwereld ons niet geloofde. Ze zouden ons niet helpen. Daar waren we dan, twintig tieners; tegen elkaar opgezet en we stonden er helemaal alleen voor. Het enige wat een optie leek, was meespelen. "Met bloeddoorlopen ogen keek ze me aan. De wereld mocht ons dan wel niet geloven, dan redden we onszelf wel. We hadden simpelweg geen keus. Met een vage glimlach sprak ze de woorden uit die ik zo haatte, die zo'n impact hadden en waarmee het allemaal was begonnen. 'Game On.' We zouden gaan vechten tegen de dood. Later bleek leven echter een zwaardere beproeving.

Veel liefde, een hoop onzekerheid, nieuwe gevoelens en nog veel meer. Dit maakt Adriana mee die ergens in de buurt van 1500 is geboren. Haar moeder sterft bij de bevalling en haar vader wil niets van haar weten. Toch komt ze er steeds meer achter wie ze werkelijk is en wie haar ouders zijn. Ze leert zich zelf kennen, maakt vrienden en wordt voor het eerst verliefd. Een heerlijk romantisch leesverhaal. - Dit verhaal is pure fictie - Geschreven door: Bethany van Barneveld. Groot nieuws: Ik heb het verhaal herschreven, helaas voor jullie ga ik dit niet op wattpad zetten. Waarom? Ik ben van plan het verhaal naar een uitgever te gaan sturen :)! - Tips, votes & reacties zijn altijd welkom - - Promoten van mijn verhaal zou ik ook erg waarderen - - Maar promoten van je eigen verhaal waardeer ik niet echt ;) -

Aurora Pachter is tot de conclusie gekomen dat alle jongens onbetrouwbare klootzakken zijn. Gelukkig is ze prima in staat om het andere geslacht te weren. Jammer genoeg is er één jongen op wie haar scherpe, sarcastische opmerkingen en dodelijke blikken geen invloed lijken te hebben. Raphael Roux, prototype arrogante zak, de jongen die iedere paar weken met een ander meisje datet, leraren om zijn vingers windt en de enige die in staat is om Aurora keer op keer op de kast te jagen. Een gezellig feestavondje loopt in de soep als een Raphael en Aurora worden uitgedaagd om zichzelf te bewijzen - te bewijzen dat ze nóóit iets voor elkaar zullen voelen. Eén maand lang moeten ze met elkaar daten, en degene die als eerst voor de ander valt, verliest. Eenendertig dagen doen alsof ze de vriendin is van haar aartsvijand, de jongen die haar nooit kon en zal kunnen krijgen. Makkie voor Aurora - toch? * Copyright © 2015 - 2016 Suze (@durban_skies) Hoogst behaalde positie: #2 in Romantiek