18 yaşında üniversiteye hazırlanan bir kız... Beren... Annesini hiç görmemiş, babasıyla yaşayan güçlü bir kız, her ne kadar kendini güçlü görmese bile. O, bir inşaat işçisinin kızı. Hayatında, arkadaş olarak sadece Müge var. Ama bu durum Beren'in, Ankara da ünlü olan Mertoğlu Kolejine gitmesiyle değişir. Orada bir sürü arkadaşlar edinir. Işıl, Hakan, Savaş, Serenay ve... Okan. Mertoğlu Kolejinin sahibi, Bora Mertoğlu... Burslulardan nefret ediyor. bursluları okulunda bulundurmayan Bora, acaba Beren'i okulundan gönderebilecek mi? Onun tabiriyle, Amele kızını. Belki de nefret ettiği o kızda farklı bir şey görecek ve hiç olmaz dediği şey kaderine yazılacak. Beren, acaba ilk öpücüğünü onu koruyan Okan'a mı verecek, yoksa ona türlü eziyetler ederek okulundan atmaya çalışan Bora'ya mı? Bu bir Amele Kızı hikayesi...

Gökyüzünden düşen her bir yağmur damlası kan lekeleriyle kaplı avucumda izler bırakırdı. Kaybetmenin yoğun duygusuyla harmanlanmış hislerim ve emdiği büyük hüzünlerin neticesinde damarlarıma acı pompalayan bir kalbim vardı. Ellerime bulaşan genç kızın kanından kurtulmak için tek çarem tanımadığım bu adamın himayesine girmekti. Karga'nın. Yüzleştiği kalp kırıklarından, yarım kalmış intikamlardan katılaşmış bir kalbi vardı. Ne zaman ne yapacağı bilinmezdi, garipti. Acıları bulunduğu ortamın havasını boğuklaştırırdı, o dayanırdı ancak siz yavaş yavaş boğulurdunuz onun geçmişinde. Kaçmak isterdiniz ama siz kaçtıkça bu sefer kendi acılarınızın pençesine düşer ve ona geri dönerdiniz. O ise çoktan gitmiş olurdu. Bir de kardeşi vardı kendisine tamamen ters karakterli. Batın. Egosundan hiçbir zaman taviz vermezdi, herkes tarafından sevilen güler yüzlü, neşe saçan biriydi. Pozitif enerjisi solan papatyalara bile can verebilirken, duygusal ve hassas kişiliği ile bir müziğin en acı ezgisi gibiydi. Gözleri her zaman buğuluydu ve uzaklara dalardı, sanki gelmeyecek bir gideni bekliyordu. Kaybetmenin ekşi kokusu buram buram loş odaya dağılırken bir yazar daha satır çizgilerini boğazına dolayarak intihar etti.