" O lânet çenenizi kapatmanız için ne yapmam gerekiyor?" dedi Samantha. Niall ve arkadaşları sırıtarak Samantha'a bakıyordu. Kızı iyice süzdü. Dün gece onu gözetlemişti. Oraya neden gittiğini bilmiyordu fakat edebiyat dersinden sonra onu düşünmeye başlamıştı. Ayrıca tüm hafta ondan uzak durmasına rağmen gelebileceğini düşünüp o aptal partiye onu görmeye gitmişti. "Eğer elimdeki topu alırsan, belki?" Sesine hafif alay duygusu katmaya çalışmıştı. Kendinden çok emindi çünkü okul takımının kaptanıydı. Samantha önce diğerlerine sonra Niall'a baktı. Ya kütüphaneye dönüp gürültüde ders çalışmaya devam edecekti ya da bu serserilere susmaları için bir şeyler yapacaktı. İsteksizce topu almak için uğraştı. Birkaç kez denese de başarılı olamamıştı. Spordan nefret ederdi ve hiç yeteneği de yoktu. Belki de bu yüzden nefret ediyordu. Yorulmaya başlamışken aniden aklına Jensen'ın öğrettiği -Samantha'ya göre gereksiz- hareket gelmişti. Yapabileceğinden emin olamasa da denemeye karar verdi. Niall elindeki topu parmağında döndürürken Samantha aniden boştaki elini yakalayıp ters çevirdi. Sımsıkı tutarken duyduğu fısıltılı küfürle ufacık bir gülümseme belirdi dudağında. İlk kez bu hareketi yapıyordu ve başarmıştı. Niall'ın böyle bir şey beklemediği ortadaydı. Yerde yuvarlanan topu alıp "Şimdi o lânet çeneni kapat." diyerek topu uzun koridora doğru fırlattı.

Niall, ayrılarak onun hayatından çıkabileceğini sandı. Fakat bu yaptığı en büyük hataydı. Pişmanlığı ve özlemi içinde tıpkı bir cehennem ateşine döndü. Samantha, hayatındaki yalanlara o kadar alıştı ki, gerçekleri unuttu. Gerçek aşkı, gerçek öpücüğü... Onlar şimdi yeni hayatlarına alışmaya çalışıyorlar. Ya da eskiye dönemenin bir yolunu arıyorlar. Kim bilir belki ikiside sonunda mutlu olurlar... ............................................... ACIMASIZ hikayesinin devam kitabıdır.

"Birlikte olduğumuzda yenilmez hissediyorum Jasmine." *İznim dışında kopyalanamaz, çoğaltılamaz ve paylaşılamaz.*

☆ o özeldi. o her zaman özeldi. onu ilk gördüğüm an anlamıştım bunu. küçükken onu istediğimi düşünürdüm. benim olmasını istiyordum. bana ait olmasını, tıpkı oyuncaklarım gibi. ama o bir oyuncak değildi. sahip olmadığın küçük kardeşin, derdi annem bana. kardeş sevgisinin başka bir şeye dönüştüğünü fark ettiğimde ise artık çok geçti. geri almak için yapabileceğim hiçbir şey yoktu. ☆ ♡29.11.13 ♡

"Calum sen çok yaramaz bir çocuksun, biliyorsun değil mi?" Kulağına doğru fısıldadığım kelimeler, dudaklarını ısırmasına sebep oldu. "Biliyorum," dedi bedenime elektrik dalgaları salacak bir sesle. "Ve sende bu yaramaz çocuğun az sonra seni çok fena becereceğini bilmelisin." Calum Hood fanfiction.

"Acıyor. Sanki uçlarında ateş parçası olan binlerce iğneyi tek tek kalbimin en derin yerlerine saplıyor acımasız cellat. Bağırıyorum. Delicesine bi köşede sessizce çığlıklarımla yalnız bir şekilde bağırıyorum. Korkuyorum. Gözlerinin buğusunu tekrar hatırlayarak senden kaçmaktan korkuyorum. Boğuluyorum. Okyanus'un en üst seviyesine milimler kala bana engel olan çatlak cam yüzünden boğuluyorum. Ağlıyorum. Elinden elma şekeri alınmış küçük bir kız çocuğu gibi toprak zeminin üzerinde ağlıyorum. Kaçıyorum. Geçmişimin bıraktığı izleri senin tekrar deşip canımı yakmandan kaçıyorum. Ama hiç biri seni özlememe, seni aramama engel olamıyor ve ben seni buluyorum. Sıkı sıkıya sarılma isteği ile karşında bekliyorum. Seni bekliyorum. Vereceğin cevabı bekliyorum." "Yapma. Tamam mı? Daha fazla kendinle birlikte beni de karanlığına mahkum etme. Zehirleme beni de kendinle."