İkişer üçer çıktığı basamaklar nihayet tükendiğinde göğsü küçük bir serçe gibi hızla inip yükseliyordu. Fakat tüm bunlara rağmen heyecanı ayaza meydan okuyan bir kardelenden farksızdı. Kahverengi ahşap kapıya uzandığı esnada kapıyı aralayıp ay gibi parlayan yüzüyle ona gülecek olan kadının hayali her zamanki gibi ela gözlerinin önüne serilmişti. Fakat hayal gerçekleşmedi. Kadının terliklerinin parkede çıkardığı o ses adamın kulaklarına ulaşmadı. Birbiri ardına kapıyı döven yumruklar bir karşılık bulamadı. Ay yüzlü kadın, kapıyı açmadı. Ve o gece adam hayata küstü, Kadınsa adama...

"Mankenler, aktrisler ve şarkıcılar... Harry, bu iş daha fazla böyle devam edemez." dedi, grubumuzun halka ilişkilerinden sorumlu olan Mike. "Harry, hayranların normal birileriyle olduğunu görmek istiyorlar. Fiziği mükemmel olmayan, aileden zengin olmayan, sürekli göz önünde olmayan biriyle..." dedi, imaj sorumlumuz River. "Öyle biri ki, insanlar ona bakar bakmaz mükemmel fiziğini görmesinler ya da ailesinin ne kadar varlıklı olduğunu düşünmesinler. Onun yerine... Mesela ne kadar güzel gülümsediğini düşünsünler." diyerek lafa girdi, Mike'ın yardımcısı Ella. Şaka yaptıklarını söylemelerini bekledim ama böyle bir şey olmadı. Sıradan bir kız bulmalıydım. Ya da söylemekten hoşlandıkları üzere, "potansiyeli olan bir kız" mı demeliydim?

Bir kadının, yirmi altıncı yaş gününde alabileceği en güzel hediyeydi, Ateş. Ve İdil hayatında aldığı her bir pırlanta ve elmastan, pahalı araba ve kıyafetlerden, vücuduna pelesenk olan küçük, altın pırıltılarından daha güzel olan bu hediye için, şükredecekti günün birinde...