Günden güne kayboluyordu kız. Kendi acısında yanıp kavruluyordu. Kim isterdi ki böyle yaşamayı? Babasız, annesiz... Yoktu onun hayatında kimsesi. Eğer nefes almak yaşamaksa, evet yaşıyordu o da. Eğer bu yaşamak sayılıyorsa. Bu kadar mutlu gezenlere rağmen Alara'nın bu kadar mutsuz olması adil değildi. Herkes hayat sınavından geçiyordu fakat bu kadarı fazlaydı. Onun babasına vedası hiçbir zaman veda olarak sayılmamıştı. Bu sefer şansını aşkta deneyecekti kız. Nasılsa ilkler önemliydi. Ya çok büyük bir aşk bırakacaktı arkasında ya da çok büyük bir aşk... Yalnızlık konusunda master yapmış biri olaraktan sizi de biri durdursa ve benimle çık dese ne yapardınız? Mantıklı ya da mantıksız aklıma ilk gelen şeyi yaptı. Pişman mıydı? Asla.... Hayatı konusunda koridorun sonunda kilitli kalmışken, sihirli anahtarı bulup açan biri miydi yoksa siyah anahtarı bulup bir kilit daha atan mı ? Arkasından gelecek olan cinayetler ve olaylar ise hikayeyi acaba nasıl şekillendirecek? DÜZENLENİYOR

13 Yaşında, hiçbirşeyin gerekli olmadığı uçsuz bucaksız karanlık bir Dünya'ya Düşen, Şiir yeteneği yalnızca kendini yaşayan bir ölüyken ortaya çıkan, Zayıf ama ayakta kalabilen küçük bir Şeytanın öyküsü bu. Benim. Yarısını gerçek, yarısını uydurma yapacağım. Eğer başımdan geçen tüm acı dolu olayları bilmek istiyorsanız, bu kitabı okumayın. Çünkü acı kelimesinin Tanımı olan ufak ama kırılgan bu kalbi hiçbir şekilde anlayamayacaksınız. İyi okumalar...

.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)