Ve hayat,niye sona bıraktım bu nacizane kelimeyi?Veya neden bu yaşadıklarım hayatın içine katmıyorum.Peki neden yıllarca duyduğum bu kelime artık bana daha anlamlı geliyor.Beynim neden sürekli bana sinyal çakıyor.Ya da niye kendimi bu kadar CEVABI OLMAYAN BİR SORU gibi hissediyorum. ...
Ben ona bakıyordum, oysa başkasına... Ben onun elini tutmak istiyordum, oysa başkasınınkini tutuyordu. Ama bir sonbahar sabahı hayatımın alt üst olacağını tahmin bile etmiyordum... Bir aşık genç kızla, aşık olduğu adamın hikayesi. Bir BurBerk hikayesidir!
"İmkansız diye bir şey yoktur, hırçın koala." Bu gizem birazcık daha sürmeliydi. "İmkansız zaman mı alır yoksa sevdiklerimizi mi?" Bana doğru bir adım daha attı ve sırıttı. "İşte bu yüzden benim şehrim sensin." Ona doğru biraz daha yaklaştım, kollarımı açtım ve kendimi yağmurda ki eşsiz silüetine bıraktım.
Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisi...
2 kardeş. 2 kuzen. 4 kırık kalp. Paylaşılacak 1 kader. Her şeye rağmen ayakta durmayı başaran 4 insanın hikayesi. Karşı karşıya geldiklerinde bir birlerine tutunmayı başaracaklar mı? Yoksa kaderden kaçmayı mı seçecekler? Dikkatli olun, ağlatabilir... SavNaz AlSel
Onu karşımda görünce öylece kalakaldım.Tek kelime edemedim.5 yıl sonra burda ne arıyordu? "Ne o hayalet miyim ben Athena?" dediği ilk söz bu olmuştu... (Küfür içerir.)